'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 117]

8

Ouch dat waos gelök! Heer moch mèt häör nao bove en zaot noe te wachte, want ze mós nog get regele.

't Ònderhandele waos neet gemekelik gewees. Wie vraog me zoe meitsje: wat kos 't m'ch um get te mage doen?

Iers hadde ze 't euver de deurte gehad: alles waos eve deur: de sigrètte, de frites, e gleeske beer.

‘Et les femmes?’, had 'r gevraog.

‘Ah, les femmes!’, zag ze, ‘Très chères, très chères!’

Heer had gezöch: ‘Trop chère pour moi?’

H'r had z'ne portemonnee ope gemaak: dao zaote nog sjus twie breefkes vaan hónderd francs in. (Dat kleingeld zou nudig zien veur 'n tramkeertsje!)

En daan nog die consumpties...

Ze had geprobeerd oet te lègge: zoeväöl veur d'n draank, zoeväöl veur de Patron (la chambre, n'est ce pas?), meh ze had de knoup doorgehak en gezag tot 't ‘Okay’ waos. Ze had 'ne vinger op 'r lippe gelag en geweze nao de Madonna bij de vinster. Die waos opgestande en achter Jeanine aongegaange. Heer kós nog zjus hun stumme opvaange vaan achter die deur.

't Wachte doorde 'm lang en 't gaof 'm gelegenheid nog ins te twiefele of 'r 't wel zou doen. Noe kós 'r nog trök...

Meh ze geveul veur Jeanine waos al te sterk.

Ein dink had 'r neet begrepe: vlak veurtot ze nao achtere góng, had ze häöm in z'ne knee geknepe en in 't hollands gezag: ‘Wacht hier maar even, m'n kleine dichter, ik ben zo terug’. Ze had 'm neet ins de kans gegeve um vaan z'n verbazing te bekoume.

Dao waos ze weer: ze had 'ne kómp mèt dampend water en 'nen handdook en winkde häöm. Mèt e zwoer kloppend hart góng 'r achter häör d'n trap op.

[p. 118]

Bove op de kamer mèt dat groet bèd duijde ze häöm opzij um iers de gordijne tou te trèkke; toen duijde ze häöm zelf en vroog 'm (noe weer in 't frans) um z'ch oet te doen. Dat ging neet good, want heer begós aon alles tegeliek en sjoot neet op. Heer had z'ch umgedrejd en wie 'r eindelik klaor waos, kaom ze nao häöm tou mèt dat werm water en d'n handdook. Ze had allein nog mer e klein geblomp slipke aon. Ze waos prachtig! Terwijl ze 'm wasde en aofdruugde, streelde 'r häör euver 'r sjouwers en die sjoen vol beurskes.

Ze leet 'm gewere en puunde 'm evekes in z'nen hals en beet 'm in 'n oerlel.

Toen stapde ze oet dat slipke en heer waos verbaas dao zwarte haore te zien. Ze begreep 't en zag al veurtot'r get kós vraoge: ‘Oui, je suis une fausse blonde’.

Ze trok 'm op 't bèd en begós mèt 'm te speule; zónder wäörd wis ze aon te duije op welke plaotse en op wat veur menere heer mèt häör kós speule. Alles góng röstig en mèt 'n zeker wierdigheid. Al woort z'n passie neet minder, 't maakde 'm bedaard en 'r kraog geveul veur die vrow: heer wou z'ch mèt hart en ziel aon häör geve.

Toen ze 'm daan touleet, koerde ze eve wie 'n torteldouf en beet in z'n oere. Ze golfde ónder häöm wie dee veerboot op de Maos. 't Waos zoe intens, zoe zach en zaolig, tot heer mós kriete. Heer gaof z'n traone, die oet z'n ouge euver häör wange rolde; heer gaof z'n traone binnenin häör en 't woort stèl...

Toen 'r oprees (want heer kraog sjevraoje, zoe had 'r getranspireerd!) zag 'r tot heer 't veur d'n ierste kier in ze leve ech fijn had gevónde. En zie drejde z'ch nog ins um en zag in 't kösse: ‘Ah, que je puisse dire ça moi-même...’

Heer begreep dat neet good; ze zal d'r wel niks aon höbbe gevónde, dach 'r.

Had 'r neet ins geleze of gehuurd, tot die meitskes z'ch neet laote goon, behalve es ze bij hunne minnaar zien?

[p. 119]

Zoe weurt 'ne mins gefixeerd, dach Charles.

Este jónk bis ('n geveulige plaat dus) deiste indrökke op. Dao vörmp z'ch e beeld: 't eint mèt 't aander. Daan mote d'r nog chemicalië aon te pas koume um 't ziechbaar te make. Die zien d'r vaanzelf este door d'n óntwikkeleer geis: de seksualiteit. De kreigs d'n ierste groete ervaring: 't fixeerbad. Daan steiste d'rop: d'n eine get euverbeleech, d'n aandere get flaw; d'r zien 'rs ouch boe get vals leech bij is gekoume...

Dee middag bij Jeanine in de zomer vaan negetienzèsenveertig zaot Charles in de kop geëts; dee woort 'r noets mie kwiet. Toen ze weer ónder kaome, zaog 'r op de klok aon de moer tot ze zoeget drei kerteer bove waore gewees. En die Madonna (die noe mèt 'ne maan zaot) begós te sjelle in hiel rap frans tege Jeanine: ‘et ça dure, ça dure...’ waos 't einige wat 'r devaan verstónd.

Heer betaolde z'n twiehónderd frenkskes en zie brach 'm nao de deur, puunde 'm nog ins lekker en zag:

‘Adieu mon choux-choux!’

Had 'r 'nen aureool bove z'n kop? Op weeg nao hoes had e meitske in d'n tram mèt zachte broun ouge nao häöm gekeke, wel minstens drei kiere; daan lachde ze, zoe mer in z'chzelf. Vaan Tournebried waos 'r mèt groete passe goon loupe. Meh örgens bij 'ne café zaog 'r twie dames, boevaan ein zoe zaat, tot ze mer euver dat porteer vaan d'n auto bleef haange. Heer holp häör mèt instappe en kraog 'n lif aongeboje. Die Els hóng 'm mer um z'ne nek. Häöre maan waos nao Indonesië gegaange, um te vechte, en had häör allein gelaote, nao zès maonde houwelik... zoeget deit me toch neet neetwoer Charles? En ze puunde häöm. Heer waos blij dat die reis neet lang doorde.

's Aovends bij André mós 'r 't verhaol wel drei kier vertèlle.

[p. 120]

Z'ne vrund, dee aanders zoe'n groete moul had, waos kinnelik zjaloes. ‘De mós m'ch dat ins good oetlègge, Charles: boe lig die tent; wie hèt 't noe zjus?’

Toen waos 't 'm weer te binne gesjote: ‘Die Jeanine zag ouch nog get in 't hollands tege m'ch. Iech zou gezwore höbbe tot ze vaan de kante van Haarlem kaom, zoe'n zuver oetspraak had ze. Wat zag ze ouch weer? “Wacht maar even, m'n kleine dichter, ik ben zo terug”!’

André keek suf op vaan ze glaas beer: ‘Hadste häör d'n gediechte veurgeleze? Dat meinste neet!’

‘Nein’, zag Charles, ‘hielemaol neet! Allein had 'ch vertèld tot 'ch “écrivain” bin: “écrivain dans un bureau”, weijer niks.’ André geluifde 't wel; heer naom 'ne groete slók: ‘Twiehónderd francs!’, zag heer, ‘consumpties inbegrepe... dat is veur niks, Charles, dat is veur niks! Chez Etienne, zagste?’