9
Kort daonao had André e meitske mètgebrach veur Charles. Die waos 'r tegegekoume in de Suisse op de Vriethof. Ònder 't danse hadde ze 't euver literatuur gehad en heer zou häör aon 'ne jonge diechter veurstèlle. Miep hèdde ze.
‘'t Is niks veur miech’, had André gezag, ‘want iech höb get tege die hollenders... trouwens, ze heet get... wie zal 'ch 't zègge... get fanatieks!’
Charles had Miep z'n gediechskes laote leze en dao had ze nogal get commentaar op. ‘Ik vind je cynisch!’, zag ze.
‘Dat klopt’, zag 'r, ‘wij Maastrichtenaren zijn cynisch van geboorte.’
De Mestreechteneer is 'ne survivor, lag 'r oet. Us stad heet door de ieuwe zoeväöl belegeringe, zoeväöl plunderinge mètgemaak; zoe dèks zien us vrowwe verkrach door vreemde soldaote en heurlinge! Wie kin 't daan aanders?
Dat waos 't thema vaan die daog. Charles en z'n vrun waore 't dao allang euver eins, want ze hadde mèt eige ouge gezeen wat d'r gebäörde mèt die bevrijdingshelde: Amerikane, Ingelse, Canadeze, Negers.
André wis 't nog sjoender oet te drökke: ‘Veer zien allemaol horekinder!’ zag dee.
Charles waos aon Miep blieve haange, of umgekierd. Heer had ouch genóg vaan Sittard en zeukde e pöske in Mestreech; iers bij 't glaasfebrik, meh dao heel 'r 't neet lang oet, umtot 'r mie wou verdene. Toen had 'r e bäöntsje gekrege bij z'nen awwe baas, dee ze transportbedrief nao Mestreech wou verplaotse. 't Waos 'n gooj betrèkking noe en heer verdeende genóg um zoe langzamerhand aon trouwe te kinne dinke. Eigelik voolt 'r neet väöl deveur, want Miep en heer hadde zoe dèks ruizing en miestal euver de groetste flawwe köl. Meh, zoe geit 't einmaol in 't leve: de zuus al d'n vrun trouwe
Auteursrechtelijk beschermd