'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 200]

14

‘Nou, g'r had d'n Dappere mote zien, wie 'r dao veur de deur zaot: wie 'ne verzope kater!’, zag Charles.

‘De mós nog get zègge’, zag Tant Yvonne, ‘zuug d'ch zelf noe ins! Wee geit ouch oet in zoe weer zónder gabardine? Zouste d'ch neet eve umkleije?’

Och nein, heer góng toch direk nao bèd, meh 'r kaom nog eve um de middesijn oet de kas te pakke en e stökske veur te leze. ‘Zeet g'r erg óngerös gewees?’ vroog 'r.

‘Allein mer doedsbang veur dat ónweer, want de hads die antenne weer ingestoke.’

Heer lachde ins. Ze keek 'm verwietend aon: ‘Iech dach, dee zal wel bij z'n Penny zitte. Dee zit druug en werm en dink neet aon z'n aajd Tentsje. De wèts iech höb m'n eige opvattinge, meh iech kin de zon bès in 't water zien sjijne.’

Bijnao leet 'r 't middesijngleeske valle. ‘Dat heet z'n doedshummeke aon!’ zag 'r en zat 't op 't nachkeske. ‘Veurwat neums diech die kat toch altied “Dappere”?’ vroog ze: ‘Iech vin dee naom dee iech 'm gegeve höb, “Kozak”, zjus zoe leuk.’ ‘Dee naom deit m'ch aon 'ne vervelende kerel dinke!’ zag Charles. ‘Trouwens g'r kint 'm beter “Nozak” numme, noe 'r gecastreerd is!’

Jao, dat kós ze wel appreciëre, al waos 't grepke neet gans kosjer.

‘Zal'ch daan mer get veurleze? En maag 't oet “De Avonturen van Odysseus” zien?’

Ze knikde vaan jao (al had ze liever e stökske vaan Carmiggelt gehuurd; dat kós 'r zoe ech good veurdrage, beter daan de sjrijver zelf!).

Ze waore gekoume bij de passage boe de zoon vaan Odysseus (Telemachos hèt dee jong) informatie probeert te kriege euver z'ne Pa dee al bijnao twintig jaor weg is.....

[p. 201]

‘Zjus zoe lang estiech in Australië!’, zag Tentsje.

Heer loerde ins op en góng weijer mèt z'n inleiding.

Ze zitte dao aon 't hof vaan Keuning Menelaos en z'n vrow Helena (g'r wèt wel, die sjoenste vrow vaan de wereld, die door Paris waos gesjaak en mètgesleip nao Troje en dat waos de aonleiding veur dee vreiselikke oorlog mèt al die doeje aon beidskante.... tien jaore doorde dat belèk en es 't neet door de sjlouwigheid vaan Odysseus waos gewees mèt z'n boute peerd, daan zaote ze d'r noe nog!).

Helena kump de zaol binne en zuut direk aon 't geliek tot Telemachos de zoon vaan Odysseus is. En noe sjut ze gemood zoe vol, tot 'r begint te jenke. Ederein hölp 'm daobij en ze jenke in koer mèt veer stumme: alte, basse, soprane en tenore!

Dat kin zoe neet doorgoon! Helena deit get hasj-olie in de wien en noe koume ze in 'n gooj stumming. Ze stèlt ouch veur tot ederein e sjoen verhäölke zal vertèlle vaan get wat 'r heet mètgemaak en zie begint alvas mèt te vertèlle wie ze dèstieds in Troje midden op de merret 'ne slaof zaog loupe en herkinde es Odysseus, die stiekem aon 't spionere waos. Ze naom 'm mèt nao hoes, duijde 'm in 't bad, wreef 'm in mèt olie (dat zal 'r wel lekker gevónde höbbe!) en gaof 'm alle gewinste inliechtinge (en leet 'm ouch nog gaw e paar Trojane vermaore), want - zoe zeet ze - ze had allang spiet tot ze z'ch door dee sjoenejas Paris had laote weglókke vaan häöre maan (dee roeje dao!), dee in uterlik en verstand veur geine hoof ónder te doen!

‘Wie g'r zeet, Tentsje, iech vertaol 't mer zoe bitsje oet dat klein beukske heij, dee Penguin Classic, want in die verkorte oetgaof bringe ze niks devaan terech!’

Meh noe liet dee Menelaos dat neet op z'ch zitte, want dee had wel degelik genóg verstand um te zien tot Helena wie 'ne vos waos, dee de passie preek. Heer vertèlt tot 'r zelf debij waos -

[p. 202]

in dat houte peerd - toen Helena ederein waarsjoude tot dat 'n truuk vaan de Grieke waos..... Tot ze de naome vaan al die krijgslui aofreup en de stum vaan eder z'n eige vrow imiteert, zoetot Odysseus mèt z'n twie groete klawwe de bavvie vaan eine moot tou hawwe; aanders had 'r de ganse pot verraoje.

‘Kiek’, zag Charles, ‘zoe zèt dee keuning z'n vrow in de zeik! Al gebruuk 'r ouch beleefde wäörd en zeet 'r niks naodrökkelik. Zoe geit Homerus te werk in die prachtige beuk. Dat heet 'm niemand oets verbeterd!’

Ze had 't neet allemaol kinne volge, meh knikde daankbaar veur 't verhaol.

‘De höbs altied 'ne gooje kop gehad veur zoeget, jong. Ze kóste d'ch neet väöl wiesmake. De wèts 't kaf vaan 't kore te sjeije. Es klein menneke al....’

(Es klein menneke..... heer rappeleerde z'ch obbins tot ze mèt haom wandelde langs 't hertekamp en de eendsjes en tot 'r 't toen zoelang had opgehawwe, tot 'r pijn devaan had en begós te kriete. Ze had gezag tot 'r 't mer gaw achter de struuk mós doen, meh 'r had de knuipkes neet los gekrege en ze had mote helpe. Ze had 't oetgepak en vasgehawwe en 't wou iers hielemaol neet koume. Veur d'n ierste kier - veur zoeveer 'r wis - waos 't stief gewore......

Veur häör mesjien d'n ierste en de lèste kier tot ze zoeget in 'r hand had gehad....)

‘Luuster noe, es 'ch d'ch get vertèl!’, ze waos e bitsje koed. ‘Iech zag, es klein menneke al, kóste d'ch zoe giftig make es eine 't versjèl neet wis tösse 'n hagedis en 'ne salamander.’ Jao, dat wis 'r nog! Zie had noets dat versjèl kinne ónthawwe. ‘Meh kom, iech gaon m'ch ins weglègge!’ zag 'r.

‘Dag Tentsje! Adie en goojenach!’