Darwinia

Een roman uit een nieuwe wereld

[p. 131]

Vervolg en slot der idylle.

Zie zoo, nu kan ik mijne idylle vervolgen!

De laatste woorden van Lina waren: een nieuwerwetsch huwelijk.

Voor hoe lang? vroeg Karel in bange spanning.

Voor een maand, luidde het antwoord.

Ach, gij maakt mij wanhopig, wreed meisje! Ik bid u, minstens voor eenige jaren.

Neen, antwoordde de verstandige maagd. Wij moeten zien, hoe 't gaat. Mogelijk, dat wij 't contract na afloop der maand hernieuwen, - 't geen echter altijd zijne bedenkelijke zijde heeft; - mogelijk ook, dat, na eenige andere huwelijken, het lot ons weder eens samenbrengt. Wij willen het beste hopen, het oogenblik genieten en ons niet over de toekomst bezorgd maken.

Aangebeden meisje, mag ik dan thans den notaris laten komen?

Ja, lispelde Lina, terwijl zij de schuchtere oogen schaamachtig op den revolver liet neerglijden. --

Nu zal het den lezer, die in de vormen van onze bekrompene maatschappij beklemd zit, alweer verwonderen, dat bij het sluiten van zulk een modern huwelijk zoo weinig formaliteiten plaats grepen. Van toestemming der ouders kon geen sprake zijn. De banden tusschen

[p. 132]

ouders en kinderen waren, zooals wij later uitvoeriger zullen zien, in Darwinia zeer los, en 't was in de moderne families daar te lande een vaste regel, dat met het ophouden van geldelijke ondersteuning alle betrekkingen der natuur en alle maatschappelijke verplichtingen werden afgebroken. Daar Lina geen geld van haren vader meer ontving, was zij in haar doen en laten volkomen vrij.

Al de stribbelingen, die de burgerlijke stand bij ons den trouwlustigen in den weg legt, zouden bij Darwinia's liberale instellingen onmogelijk zijn geweest. In den tijd, die hier met ondertrouw en allerlei andere dwaasheden verknoeid wordt, was een Darwiniaansch modern huwelijksleven in vele gevallen reeds afgespeeld. Men liet eenvoudig door den notaris een contract opmaken, en daarmee uit! - Ik zie trouwens niet in, wat 's lands vaderlijke regeering eigenlijk met het huwen der menschen te maken heeft. Dat ziekelijke stumpers elkander huwen en den stamboom van een nog ziekelijker en gebrekkiger kroost planten, daarover bekommert de staat zich toch niet. Ik denk, zijne liefderijke bemoeiing strekt alleen om te constateeren, dat de jongman A., die met de jongedochter B. wil huwen, voldaan heeft aan zijne ‘verplichting jegens de nationale militie en schutterij’. - En of de kinderen geboren zijn uit ouders, die al dan niet op de ouderwetsche manier een huwelijk hebben gesloten, wat gaat dat grootmoeder Regeering aan? Als het maar blijkt, dat de jongen bestaat en in anno zooveel geboren is, dan weet zij immers, dat en wanneer hij soldaat moet worden! Is die kennis haar niet voldoende? - En als een volle neef met zijne volle nicht mocht trouwen, ja zelfs, - wat bij de tijdelijke huwelijken kan voorkomen - een broer met zijne zuster, zouden de spruiten uit zulk eene vereeniging minder goede soldaten zijn? - Evenals

[p. 133]

het leven van het individu draait om de vulling der maag, is de soldaterij en 't betalen van belasting voor de soldaterij de spil, waarom 't bestaan onzer hedendaagsche staten zich beweegt. Waarom dan met moederlijke bemoeizucht meer gedaan, dan tot dit doel noodig is? - De staat is, denk ik, bang, dat bij zulke ‘wilde’ huwelijken de familienamen in de war zullen loopen, zoodat hij het kanon- en bajonetvleesch op zijn tijd niet weer kan vinden. Ja juist, daar zit de drijfveer van dat teedere geweten voor den ‘burgelijken stand’. Maar zou 't niet voldoende zijn, als de staat ieder mannelijk individu van het tot soldaat gepraedestineerde wezen, dat mensch heet, aanstonds na de geboorte 's konings wapen met een jaartal en nummer op eene zichtbare plaats van het lijf inbrandde?

't Kan zijn, dat mijn welgemeend voorstel tot vereenvoudiging der administratie op technische bezwaren stuit; 't kan ook zijn, dat ik me, door mij in de liberale instellingen van Darwinia te bewegen, onwillekeurig tot al te radicale voorstellen laat meesleepen, - doch zooveel is zeker, dat deze uitval niet te maken heeft met de geschiedenis van Darwinia, dat door zijne snel gerijpte beschaving hoog verheven was boven het middeleeuwsche streven der tegenwoordige staten om alle burgers een tijdlang in gladiatorenscholen op te sluiten.

De notaris verscheen.

De heer en dame, sprak hij, wenschen door den band des huwelijks vereenigd te worden? - En hij zette zich oogenblikkelijk aan den arbeid met den ijver, waarmede zulk een ambtenaar ten onzent den uitersten wil van een reeds stervende pleegt op te schrijven.

[p. 134]

Zie zoo! zeide hij, - uwe namen en uw verlangen in 't algemeen staan er. Gelief mij thans omtrent de nadere voorwaarden in te lichten. Zoo, bij voorbeeld, - de geachte bruid duide mij deze onkiesche vraag niet ten kwade; - onverhoopt eene spruit uit uwe echtelijke vereeniging mocht voortkomen, wie zal de zorg daarvoor op zich nemen?

Lina's kiesch gevoel werd pijnlijk door zulk eene vraag getroffen. Zij werd beurtelings bleek en rood en fluisterde nauw hoorbaar: Neen, mijnheer de notaris, dat is onmogelijk. Ik heb bij den voortreffelijken professor Schlauer ter schole gegaan...

Ja, mejuffrouw, dat doet er niet toe. De mogelijkheid bestaat, want de natuur is somtijds sterker dan de kunst. En buitendien, de wet wil, dat bij de tijdelijke huwelijken uitdrukkelijke bepalingen op dit punt gemaakt worden.

Ik kan mij met het oog op mijne verdere carrière niet met kinderzorgen belasten, verklaarde Lina thans op een beslisten toon, die sterk in strijd was met hare gewonde kieschheid van zoo even.

Vindt de bruidegom dan goed, dat wij bepalen, dat, zoo mejuffrouw Lina binnen den bij de wet bepaalden termijn na de ontbinding van dit haar huwelijk een telg mocht voortbrengen, deze zijn naam zal dragen en geheel voor zijne rekening zal komen?

Karel gaf met een benauwd gezicht zijne toestemming, doch werd eenigszins gerust gesteld, toen de goddelijke Lina hem blozend een bemoedigend knikje toewierp.

Nog andere kleinigheden, die voor den lezer van minder gewicht zijn, werden in de akte vastgesteld. De onderteekening volgde. Het Darwiniaansch huwelijk was gesloten.

Nauwelijks had de ambtenaar zich verwijderd, of Lina,

[p. 135]

de schuchtere maagd, wierp haren revolver weg, naderde met een betooverenden glimlach de sofa, sloot Karel in hare armen en drukte hem een vurigen kus op de lippen, terwijl zij fluisterde: mijn innig, innig geliefde man voor eene geheele maand!

Karel was de gelukkigste der stervelingen.