Er gebeuren geen wonderen

[p. 64]

Het leven voor ogen

1

Altijd weer het aanbreken van de dag.
De geluiden uit de mist
als hoesten achter een deur.
Dromen worden in allerijl vergeten.
Het licht steekt meer handen uit
dan ik grijpen kan.

Ah, de weldadige pijlen van het water.
Het schuimende lichaam.
Ik voel mijn geest dicht onder mijn huid bewegen,
goedlachs en niet zonder moed.

[p. 65]

2

Zee en land
een wandelend oog onthult ze.
In de groeiende ruimte worden wij haast
de beweeglijkste schepselen.

Ik kijk naar de wapenfeiten van de ochtend:
de rivier met vissen geridderd
de driftige de klimmende bomen
een gezicht zo gewassen door de zon
dat geen trek meer aan pijn herinnert.

Elk uur kan het nu te vroeg zijn.
Ik weet het.
Ik wil het niet weten.

[p. 66]

3

Geen versierde illusie.
Geen wollig donker
om in te huizen als een tevreden noot.

Het wordt dag. Het wordt nacht.
De gebaren van de natuur.
De zon schiet. De maan trekt aan het water.

De ontroering is soms niet meer
dan een wimper, een neusvleugel groot.
Genoeg om te ontroeren.

[p. 67]

4

Schrijf de feiten op. Bewaar ze.
Een kleine hand die zich losmaakt uit de jouwe.
Rennen over snaterend gras.
De oerdomme vertoning van duikende eenden,
het stuitje in de lucht.

Je kunt dit alles betasten.
Het ademt onder je hand.
Het is onweerlegbaar.

[p. 68]

5

Onvergetelijk was het
zoals zij gesperd lag
in pijn en verrukking
zwoegend en roepend
en de kleine schedel
- zwetend van geboorte -
opstootte
uit haar woedende buik.

Wat eerst kloptaal geweest was
verstandhouding
diep in haar vlees
werd nu zelf vlees
werd beweging
werd stem
buiten haar

en zij lachte
zij lachte haar wangen nat
van herkenning.

[p. 69]

6

Wij geloofden de middag op zijn woord.
Wij moesten wel. Hij was duidelijk, hij stond
bol van warmte, hij regeerde de aarde
met een gezindheid vlezig als appels.

Om ons heen getuigden de bomen luidkeels
van hun groei, en wij bespotten de mieren
om hun radeloze ijver, de doodgravers
om hun veel te korte zwarte schilden.

Wij hadden het gevoel te behoren tot
een vrolijk geslacht van dagdieven,
en waren te zomers van leven om te lezen
wat in ons gedrukt stond.

[p. 70]

7

Ik blijf het zeggen:
hier en nu is het gaande
hier en nu spreekt het.

Een en al lichaam
woelt het zich los
stijgt als hitte
breekt neer als regen

een vermetelheid
een daad tegen de dood.
Genoeg om te leven.