Er gebeuren geen wonderen

[p. 71]

Een man die langzaam wandelt onder de hemel

1

Jammerlijk en zacht
deze verplettering
dit langzame geweld

de dag te donker
de nacht te licht
overal tanden
ook het water al
brak en brandend.

[p. 72]

2

Dag in dag uit
staande gehouden
door honger, dorst
haat, liefde

een hand klauwend
een mond roepend
een geslacht
het veiligste einde.

[p. 73]

3

Bij vlagen hoop
als een ogenbank voor blinden
een kleine magnetische storm
zeer opgewekt

de planten zoemen
de bomen zweten bladeren
een aarde bros van ongeduld
braakt en eet

de stotterende vogels
de hikkende en proestende lucht
de mens
alles is vleeskleurig en echt

maar het woord liegt mij niets voor:
dood is een werkelijkheid
ook omgekeerd waar.

[p. 74]

4

Jeugd, een leeg zadel.
Tijd, een ketting van pijn.

Dit heeft met afstand te maken
niet met afscheid.
Ik graaf mijn eigen leven.

Zo zie ik mijzelf:
een man die langzaam wandelt onder de hemel,
verzamelaar van minuten -
weer een dag rijker.