|
| |
| |
| |
Stryd of kamp, Tusschen Kvyscheyd en Geylheyd.
Geheylight aen de eerwaerdige, en aerdige Ionckvrouwen Catharina ende Dianira Baeck.
AEn het Beeckjen datter dwers
Leckt door 't bosjen altyd versch,
En in't vyvertje terstond
Sinckt de Viskensin den mond:
Aen het Beckje dat ste eds ebt,
En in duyn syn leven schept:
Op wiens oever goedes moeds
Nymphjes lobbren barrevoets:
Jn wiens kil Natuur verleent
Keytjes, die men met 'tgesteent
| |
| |
Nimmermeer verwislen sou.
Op dit Beeckjen heeft op't lest
Kuyscheyd sich een Burgh gevest,
En daer, uyt sorgvuldigheyd,
't VVater drie mael om geleyd.
VVit Albast de vesten zyn,
Die men best by sonneschyn
VVt de toppen blincken siet
Van Rieboordetjes en Riet.
Op dit Slot staet een Kappel,
Daer met wind, en snarenspel,
Een spierwitte Maeghdenrey
Menght een Goddelyck geschrey.
'tLicht, dat door het heylig glas
Blickert, word van Maegden was
Nacht en dagh steeds aengevoed.
'tVVieroock ruyckter wonder soet.
Maer der kunstenaren geest
Sweest en leefter aldermeest
| |
| |
Hier de naelt, en daer't pinceel,
Jn tapijt, en op't panneel.
Schynt Susanne, kuyscheyts son
Te beschreyen 'slevens licht,
En verwenscht het geyl gesicht
Van twe gryserts, die, vol brant,
Dingen na het heyligh pant,
Datse haer man heeft toegewijt.
Siet eens hoe de schaemte sttijd.
Hoese worstelt met de dood;
Om soo dierbaren kleynood
Voor den Bruygom diese erkent.
Elders als een Morgenstar
Blinckt de Bruyd van Potiphar,
Ruckt verlieft voor Ioseph op
Haren boesem: daer het beeld
| |
| |
Van yet weeldighs inne speelt.
Boesem, die nau aengeraeckt
Hand en vingers salich maeckt.
Boesem, daer een Afgods vrient,
Die op Jsis feesten dient,
Om het offer sou versmaen,
En voor't Outer sich onthaen,
Maer siet ginder hoe d'Hebreeu
Vlied van 't lichaem blanck als sneeu,
Laet aen't overspeligh bed.
Elders siet men hoe Lucrees,
Als een doodshoofd bleeck van vrees.
Als het anders lniet magh sijn,
VVord ontheyight van Tarquij n.
Mettet stael haer selv en wond,
En betuyght het kuysch gemoed
Met de sprenckels van haer bloed.
| |
| |
Elders Daphne lauwer boom
Scaduw jont den waterstroom,
Stronckelen in sabbrigh kley.
Meer van diergelycke stof
Mercktmen hier de Deuch tot lof.
VVie voor Kuyscheyd heeft gestreen
Leeft door 'sweerelds eeuwen heen.
Venus, die te Paphus heerst,
VVas de geen, die d'aldereerst
Dempen wou vrou Kuyscheyds stam,
En het Slot berennen quam:
Quam't bestoken met haer speyr,
Met een groot ontalyck heyr'
'rAterlinghse Dwerghjen loos
Sy tot 'slegers Maerschalck koos.
Dese toegerust met boogh,
Tros, en pylen, moedich toogh
Als Veldhoofdman trots voor aen,
| |
| |
VVel gemoedight om te slaen.
Jock, en Lach, en Boevery,
Lusjes, Kusjes, Sotterny,
Steeckjes, Treecjes, en Gevley,
Pronckten met syn leverey.
Kuyscheyd van haer tinne sagh
Met het kriecken van den dagh,
Hoese werd becingelt dicht
Van dat eerlos Hoerewicht.
Daetlyck sprack sy preuts, en fier,
Op Trawanten op! en gaet,
En de valbrugh vallen laet.
Boodschapt Cypris in myn naem,
Datse haer met haer Soon niet schaem,
Tegens my in't veld alleen
Half gewapent wt te treen.
Bey nae't opnen van de poort
Tradense wt. Cathryn dee 'twoord:
| |
| |
Vond, met 't boefjen daer ontrent.
Met uw stokebrand de Min,
Neemt voor lief de groetenis
Om t' ongaen 't lang oorlooghs ramp,
Sich erbiedse een vryen kamp
Aen te gaen, en is getroost
Dy te wachten, en uw kroost.
Venus moed ontsonck de siel
Met dat d' handschoen voor haer viel.
Min greepse op. Dees metter vaert
Haesten weder slotewaert.
'Twas een lust t' aenschouwen, hoe
Men van weersijds ruste toe,
Om te leveren den strijd,
Half bedeest en half verblijd.
| |
| |
Nonne tronien blanck en bol,
Als haer Vrou ten vederspel
VVt reed op een witte Tel,
Met een Rydrock hagelwit.
'tKleed dat voeght haer daerse sit,
Met haer speer. omgort welstyf,
Pijen ramlen aen haer lyf.
Cypris en haer Soon vol moeds
VVerd getrocken in een koets
Van twee Swanen tay van schacht,
Die de Min aendreef met kracht.
Venus in het rennen heet,
Scheurde haer vyands opperkleed,
Maer de Kuyscheyd van sich stack
Dat de punt in 't herte brack.
VVend, och wend! kreet Cypris doen.
Als hy sagh syn moeder bloen,
VVilde hy keeren metter haest,
Maer sy greep hem soo verbaest:
| |
| |
Greep, en smeet hem metter hand,
Schier een steenworp verre in't sand,
Dat hy van soo swaren val
Hinckt, en eeuwigh hincken sal
Daerme raeckt in rep, en roer
't Leger van dese ooster Hoer.
Yeder vlucht, een yeder vliet.
VVaer sy bleef en weet ick niet.
Maer de Kuyscheyd krijghsheldin
Reed met zege Slootwaert in:
Daer Cathrijn, en Dianier
Haer bekransten met laurier.
FINIS.
I. Vondelius. |
|
Auteursrechtvrij