Vlammende verten

[p. 29]

De Meiroep

Op jonge werkers, onbedorven

Van hart en zin,

Als bijen uit de winterkorven

De velden in!

De Mei, de Mei roept tot verzamen

In één schoon feest;

Haar daagraad roept naar uwe namen,

Naar uwen geest.

Gij die de toekomst houdt gevangen

In uw blij bloed,

Brengt met den lach van mond en wangen

Den Meiegroet!

Ontstormt de zware arbeidspoorten

In jubeling!

Daar ligt het land in duizend soorten

Van bloeseming.

Daar ligt de groote tuin der aarde

In glans gestrekt;

Neemt, neemt van de geluksbezwaarde

't Goud dat haar dekt!

[p. 30]

 

Neemt, neemt haar bloemen en haar zangen

 

In eigendom!

 

Zij beidt in mateloos verlangen

 

Uw blonden drom.

 

 

 

Zij heeft haar schatten opgeworpen

 

Aan bocht en berm;

 

Ruischt, ruischt uit steden en uit dorpen:

 

Eén bonte zwerm!

 

 

 

Met fladderende voorjaarskielen,

 

Met dansend haar,

 

Met oogen die den dag bezielen

 

Verwelkomt haar!

 

 

 

Al wat uw leven heeft ontbroken,

 

Gij vindt het weer

 

In d' ongerepte lentesproken

 

Van bosch en meer.

 

 

 

Al wat u is aan vreugd onthouden

 

Bij 't grauwe werk,

 

Gij vindt het weer in 't meiegouden

 

Van els en berk.

 

 

[p. 31]

 

En wat zoo zwaar was om te dragen

 

Als enkeling,

 

Komt warm en vol u opwaarts jagen

 

In makkers kring.

 

 

 

O kind'ren van de lang geknechten,

 

Die sterk en frank

 

De vingers in elkander vlechten

 

Bij kleur en klank,

 

 

 

Gij draagt den glans in uw gebaren

 

Van 't nieuw getij;

 

Gij zijt de jonge rozelaren,

 

Der menschheid Mei!