Jaap en Gerdientje. Deel 5. Een herfst vol avonturen

[p. 10]

2. Een trouwe vriendin.

Onder de hoge eiken aan de rand van de wei lag Bruin in het gras. Hij had zijn kop op de koele grond gevlijd en hij lag zó stil, dat het leek, alsof hij dood was. Maar zijn staart bewoog. Die sloeg nu en dan met een klets op zijn lijf, om de vliegen weg te jagen. En toen Gijs het hek opendraaide, hief het paard de kop op en kwam langzaam overeind.

'Mag ik hem het hoofdstel aandoen, Gijs?' vroeg Jaap.

'Probeer het maar,' zei Gijs.

Jaap had het wel vaker gedaan. Bruin was een oud en mak dier. Maar deze keer probeerde Jaap tevergeefs om hem de ijzeren stang - het bit - te doen aannemen. Bruin hief de kop hoog op en brieste. Gijs moest er aan te pas komen.

'Ja, ouwe jongen,' praatte hij, 'je zult er

[p. 11]

[p. 12]

toch aan moeten geloven. Ik was ook liever wat gaan slapen.'

Het leek wel, alsof het paard het verstond. Het liet zich nu geduldig helpen.

'Kom,' zei Gijs tegen Jaap.

Daar had Jaap op gewacht. Met een zetje van Gijs zat hij - wip - op de brede rug van het paard. Gijs gaf hem de teugels in handen.

'Kom,' zei hij toen weer. En even later zat Gerdientje achter Jaap.

'Rij maar vast naar huis,' zei Gijs. 'Ik kom zó wel. Dag, edele ridder! Dag, schone jonkvrouw!'....

Maar hij bleef wel in de buurt. En toen er over de weg een auto aan kwam snorren, liep hij vlug naar voren en pakte een teugel vast. Je kon nooit weten!....

Op het erf stond Vader al te wachten. Hij hielp de kinderen van het paard en spande het voor de wagen. Gijs hielp hem daarbij. Jaap en Gerdientje klommen al vast op de wagen en zochten een plaatsje tussen het gereedschap. Het pruimenmandje stond er al. En ook een grote mand, om de aren in te zoeken. En juist, toen ze weg zouden rijden, kwam Zus de deur uitlopen. Die wou ook graag mee.

'Weet Moeder er van?' vroeg Vader.

'Moeder vindt het goed,' zei Zus.

'Heb je het gevraagd?'

'Ja Vader.'

[p. 13]

'Vooruit dan maar,' zei Gijs en met een zwaai tilde hij Zus tussen Jaap en Gerdientje in. Toen zette Bruin aan en ze rolde meteen op het pruimenmandje. Een paar waren platgedrukt. Die aten ze maar vast op.

Ze reden stapvoets het erf af en dan de weg langs. Het was een leuke tocht in die schokkende kar.

Kijk, daar liepen Toosje en Rie ook, de vriendinnen van Gerdientje. Toosje van de dominee had een parasol. En Rie droeg een tas. Ze bleven staan, toen de wagen voorbij reed.

'Gerdientje,' riepen ze, 'ga je mee naar het bos?'

Gerdientje dacht even na.

'Nee hoor!' riep zij toen. 'Ik ga met Jaap mee!'

'Maar we hebben limonade!' riep Rie.

'En koekjes!' zei Toos.

'En wij hebben pruimen!' lachte Gerdientje.

'Ga nou mee!' vleiden ze nog een keer.

'Nee hoor!' hield Gerdientje vol.

Toen keken de meisjes boos. Toosje stak haar tong uit.

'Flauwe meid!' riepen ze.

Maar daar lachte Gerdientje om.

'Ik heb beloofd, dat ik jou helpen zou,' zei ze tegen Jaap. 'En nou doe ik het ook.'

Jaap schoof het pruimenmandje wat dichter naar haar toe.