Jaap en Gerdientje. Deel 6. De wijde wereld

[p. 28]

5. De luchtpost.

In Roodkapje woonde eigenlijk een vriend van Gerdientjes vader. Maar die vriend was nu, in de vacantie, met zijn gezin naar Zwitserland. Zolang ze weg waren, mochten Gerdientjes ouders het huis bewonen. En Maart je, het dienstmeisje, dat hier altijd in huis was, wilde ook in deze weken het werk wel blijven doen.

De eerste maaltijd in Roodkapje smaakte heerlijk. Een schaal vol brood verdween in een ogenblik. Maart je vulde die weer.

'Het lijkt wel, alsof de zeelucht ons nu al hongerig maakt,' zei Mevrouw. 'Vooruit maar, Jaap, nog eentje?.... Beter naar de bakker dan naar de dokter, hoor jongen.'

'Dat zegt Moeder ook altijd,' zei Jaap. En toen dacht hij ineens aan het kaasje, de worsten en het spek. Hij maakte gauw zijn koffer open en legde de pakjes op tafel.

'Dat heeft Moeder mij meegegeven,' zei hij. 'Ik was het bijna vergeten.'

'Een lieve, zorgzame moeder heb jij,' zei Mevrouw.

Dat was Jaap volkomen met haar eens. Nu Moeder zo ver weg was, voelde hij nog meer dan anders, hoeveel hij van haar hield.

[p. 29]

'Zul je haar bedanken voor al die heerlijke dingen?' vroeg Mevrouw.

'Ik zal straks dadelijk schrijven,' beloofde Jaap.

'O ja,' zei Gerdientje, 'de duiven, hè? Leuk is dat!'

'Jaaps brief gaat met de luchtpost,' zei Meneer. 'Die komt vandaag nog over.'

Jaap mocht na het eten zijn dikke vulpen lenen om een briefje te schrijven. Het mocht maar een heel klein briefje zijn; daarom schreef Jaap kleine lettertjes. Toen het klaar was, deed hij het in een dun buisje, een kokertje van aluminium, dat Vader voor hem gekocht had. Dat kokertje maakte hij vast aan een stevige staartpen van één der duiven en Gerdientjes vader hielp hem daarbij. Het was maar een heel licht vrachtje, dat de duif te dragen kreeg.

'Hebben ze al grote tochten gemaakt, Jaap?' vroeg Meneer.

'Ja, Meneer,' zei Jaap. 'Eerst heeft Vader ze een paar keer meegenomen naar de stad; dat is maar vijf kilometer. En later ging de meester een fietstocht maken en die heeft ze opgelaten veel verder van huis, wel vijftien kilometer ver. En nòg later moest de meester op reis naar Zwolle en toen heeft hij ze dáárheen meegenomen. Dat was de grootste tocht, die ze gemaakt hebben. Zestig kilometer was dat.'

'Dàn vinden ze 't nu ook wel,' zei Meneer.

[p. 30]

'Het is mooi weer en ze hebben de wind mee. Laat ze maar vliegen, Jaap!'

Ze kwamen er allemaal bij staan.

Daar gingen de duiven. Ze fladderden eerst op het dak van Roodkapje en liepen onrustig koerend heen en weer over de nok. Toen vloog de doffer op. Het duifje volgde hem dadelijk. Ze zweefden een poos boven het huis, in kringen, die al groter werden, alsof ze niet wisten, naar welke kant ze moesten. Toen, plotseling, schenen ze het te weten en zetten koers naar het Oosten. Twee donkere stippen verdwenen aan de helderblauwe zomerlucht.

'Goede reis,' wenste Jaap, 'en de groeten thuis.'

'Ze maken de reis vast vlugger dan wij,' zei Meneer. 'Kom jongens, nu gaat Wim een poosje naar bed en wij gaan onze koffers uitpakken. Als dat klaar is en Wim is weer wakker, dan gaan we allemaal samen naar het strand.'

Jaap sjouwde zelf zijn koffer de trap op. Een lief, klein kamertje aan de achterkant van het huis was voor hem. Het raam stond wijd open. Jaap leunde op de vensterbank en keek naar buiten. Hij zag de duinen golven tot aan de verre horizon. En als hij zich wat verder boog, zag hij de rode daken van het dorp en ook een toren, met een

[p. 31]

vreemd bovenstuk van



glas. Een rare toren, vond Jaap, heel anders dan die in zijn dorp. Zou dat soms de vuurtoren zijn?.... Ja, dat moest wel. Door dat glas scheen 's avonds een licht, dat de schepen op zee de weg moest wijzen. Dat had de meester op school verteld. Kijk, een paar vogels zweefden er om heen en vlak langs het huis vlogen er ook een paar: mooie, witte vogels, maar ze krijsten lelijk. Meeuwen natuurlijk.

Jaap raakte niet uitgekeken. Het was hier alles vreemd voor hem. Toen Mevrouw kwam kijken, of hij haast klaar was met zijn koffer, moest hij nog beginnen. Ze hielp hem gauw.

'Trek je ouwe pakje maar aan, Jaap,' zei ze. 'Dan kun je straks aan het strand net zo hard ravotten, als je wilt.'

'Moet mijn badpak ook mee, Mevrouw?'

Neen, dat kon nog wel een dag thuis blijven. De wind was nogal koud en de middag was al meer dan half voorbij.

'We gaan nu de zee alleen maar even goeiendag zeggen,' zei Mevrouw. 'Morgen zetten we een tent aan het strand en blijven daar de hele dag. En dan zullen we ook eens kijken, wie het beste zwemmen kan, Jaap!....'