Verzamelde gedichten

[p. 1365]

Epiloog van een levensroman

*

In zijn moeiten streed ze mee.
Langs duizend verwarde wegen
Is de overwinning verkregen:
De zegen, 't geluk van twee.
Hoelang heeft zijn lied gezwegen?
Wat kon zijn lied nog bewegen?
Liefdevreugd na hartstochtswee?
Zong in 't rotshol die gitaartoon
Van wie zwierf langs bos- of heigrond
Ooit lof ener vaste stee?
‘Thans nu ik innig met háár woon
Die ik zo plots aan mijn zij vond
Als door een vreemd wonder Gods
Bij de scherpste steilste bocht -
Wijs en dwaas, pril en ervaren,
Die 't spooksel der vroegste jaren
Ontmaskerde en overmocht -

Breekster van mijn dorre trots,
Mijn wangeloof en mijn krankheid -
Hoe zal ik 't geluk bezingen
Van 't huisje in dichte seringen,
Geurig naaldhout, vlier en berken;
De jubel, de vlugge rankheid
Van haar, wie 't natuurgenieten
't Leven zelf is: die dolle sprieten
Tot wildernis laat ontspringen
Doch waakt wanneer àl te sterken
Weer 't lieflijkst en schoonst verdringen -
Hoe zal ik 't geluk bezingen

[p. 1366]

 

Waar zij mee de strijd voor vocht:

 

Mijn helpster bij spel en werken

 

Die 't onkruid hier op laat schieten,

 

Maar door veel kostbaarder perken

 

De woekrende winde ontvlocht?’