Het zwaard, de zee en het valse hart

[p. 151]

37

Ik warmde mij buiten in de eerste zon van de grasmaand. Een oude, trage man stapte voor mijn hut van zijn paard. Hij krukte met stroeve gewrichten naderbij en bleef voor mij staan. Hij was wit en licht gekromd maar nog machtig van gestalte. Ik stond op voor de hertog Hengist en nodigde hem uit naast mij op de boomstam te komen zitten.

Wij zaten tezamen in de zon en lieten ons door een van de slavenvrouwen een nap geitenmelk brengen - die, zegt men, zuigelingen en grijsaards sterkt - en zwegen bij de aanblik van het wijde golvende land dat door mannen, vrouwen en kinderen besteld werd. De hertog vroeg eindelijk naar mijn arm en ik tilde de vervloekte vlerk en liet hem weer vallen als een dorre boomtak. Hij zei na enige tijd: ‘Ook ik heb een arm verloren, Liafbarn. Vrouwe Blida is voor kort gestorven.’

Ik zweeg en boog het hoofd. Het drong tot mij door hoe weinig ik meer wist wat er in Kantelberg, laat staan daarbuiten gebeurde. De hertog schraapte zijn keel.

‘De prinsen Guorthemir en Cantigern zijn tot koningen gekozen van de Britse landen. Zij hebben onze rechten op dit deel van

[p. 152]

het Eiland erkend; zij zijn bereid de macht te delen met ons.’ ‘Dan hebben zij in elk geval een les geleerd,’ zei ik.

Hij wachtte weer enige tijd voor hij zei: ‘Ons rijk is gevestigd, Liafbarn. Herinner jij je dat Byrge indertijd blufte van zijn koningschap? Ik heb zo min als mijn gevallen broer Horsa ooit koning willen zijn, maar ik ben althans de vader van koningen. Het doel is bereikt.’

Ik knikte en herhaalde zijn laatste woorden. ‘Het is bereikt... En u gaat als ik naar het land en neemt een hoeve en doet uw best de taal van koeien en groeiende gerst te leren?’

Hij fronste het voorhoofd en krabde zich de baard.

‘Niets van dat alles. Ik heb niets meer te leren, alleen te herinneren... Wat moet ik hier zoeken? Ik ga terug naar het oude land, Liafbarn. Ik wil het terugzien, ik was er niet meer sinds wij de eerste keer overstaken.’

Ik werd roerloos. Ik had in jaren niet meer aan Friesland gedacht, zo kwam het mij voor. Ik droomde soms van mijn ouders, maar wie ziet in zijn slaap geen gestorvenen? Ik kwam ze tegen in landschappen die overal konden zijn. Ik voelde zonder dat ik hem aanzag dat de oude man zijn waterige oogjes op mij richtte. ‘Er zijn er meer teruggegaan die mij destijds hebben gevolgd. Jij en ik zijn de laatsten der eersten op Britse bodem... Je leeft hier naar wens?’

Ik gaf geen antwoord want ik had verstaan wat hij van mij wilde. Ik mompelde: ‘Ik weet niet waartoe ik hier leef. Ik zou daarginds evengoed kunnen leven.’

[p. 153]

Terwijl ik het zei was de beving in mij; mijn handen trilden, het hart in mijn lijf trilde, het zweet brak mij uit. Uit de grond van mijn bestaan kwam het heimwee - ik wist niet meer wat, naar doden, naar de Swanskar, de broers en zusters die mij niet zouden herkennen zo min als ik hen, moerasland en beboste wildernis; een heimwee dat mij het water naar mijn ogen dreef.

De oude man legde zijn hand op mijn knie; hij zei zachtzinnig en nadenkelijk:

‘Het is goed. Na het midzomerfeest steek ik over. Help mij nu op mijn paard.’