Verzen (onder ps. Una ex Vocibus)

[p. 24]

XII.
Avondnevel.

O, die blinkend witte nevel over de venen! de uitgestrekte,
Groote, stille nevelzee, wier waatren de aarde bedekten!

Wij liepen des avonds tegen

Den tijd, dat de zon onderging,

Samen op stille wegen

Door het moeras en zwegen

Van verwondering.

Slechts hoopjes turf en daken

Van donkere huisjes staken

Zwart uit den nevel omhoog.

Ze was zoo stil, zoo zonderling,

Die zee, waar niets bewoog.

O, die zwarte, grillige heuvelkust,

Die met haar breede lijn,

Scheidde de blinkende nevelrust

Van 't gloeiende karmijn!

[p. 25]

 

Want boven de donkere landen

 

Stond vuurrood de hemel te branden

 

Met onheilspellenden schijn.

 

 

 

Ik werd onrustig en ik zocht

 

Een woord, dat de stilte verbreken mocht.

 

Ik keek in de zon, in het nevelmeer.....

 

Het zwijgen werd pijnlijk.

 

De avond, de aarde, mijn leven werd zeer,

 

Zeer onwaarschijnlijk.