Van de aanvaller geen spoor. Gedichten 1973-1983

[p. 64]

De onderwijzer

Hij is niet meer die hij was
zijn jaren voor de klas zijn
verworden tot hardvochtig as

Gebaren maakte hij nog wel
de woorden kwamen er nog uit
Hij schreef voor en sprak en
hielp in het beeld dat zich vertekende

Soms reisde hij met ze terug
Macedonië op zijn rug
Het groen van Ierland in zijn hand
Palestijnse kinderen aan zijn vingers

Maar dood schoof verder
over zijn Grote Oceaan

Zee, zag men hem soms mompelen
terwijl hij voor de vensterbank bleef staan

Met topografie was het reizen en vertrekken
Nauwelijks spanden zijn vingers nog,
hij liet zich niet meer wekken

Toen stonden ze op en zeiden:
je moet gaan

Zijn wijsvinger was bij de Jordaan
het hoofd bij Corsica
de handen bij de Lappen

[p. 65]

 

Langdurig heeft men op zijn lijf

 

staan trappen

 

 

 

Een afdruk werd hij, meer ook niet

 

Geen Vinho Verde in het verschiet

 

Geen Boeda en geen Pest

 

 

 

Een Dode Zee was hij, vol bitter zout,

 

nauwelijks nog een rest.