Hollands koors
(1687)–Lieven van Waarmond–
Auteursrechtvrij
[pagina 18]
| |
Godinne Themis, tot u loon,
Krijght gy hier spot en schamp'ren hoon.
Dit schrick-dier schijnt u Reght ont-waslen,
En op u Godheyt niet te paffen;
Hy vreest slegrs Burgers in den Haagh,
Die snoode Boer en Borger-plaagh:
Daer hy het Heyligh Reght moeit vreesen,
En Themis onderdanigh wesen.
Noyt is den Burger soo gevilt,
's Lands Gelt soo noodeloos verspilt,
Noyt 't Reght van soo veel vryë Steden
Veraght, en met de voet getreden,
Als van die Guyt die 't Reght verkoopt,
En Hollands Leeuw den huyt af stroopt.
Noyt is de Eendraght soo geschonden,
Noyt soo verwaer'loost Hollandsch gronden,
Noyt is de Vryheyt soo verkraght,
's Lands Melck- Koey soo in slaeuwt' gebraght,
Als van dees', die Stadts wille-keuren
Niet aght, als om aen stuck te scheuren,
Die Willem en sijn Aenhangh vleyr,
En door sijn Helschen Raad verleyt,
't Is wonder dat soo goedig' Aerde
Dien Rust-verstoorder soo langh spaerde,
En niet verstwolgh soo snoode pest,
En kancker in 't Gemene-best,
Dit was die Man, die niet wouw stelen,
Nogh overal den Meester spelen,
Gelijck sijn Voorsaet had gedaen,
Dies, eer hy 't Ampt wou nemen aen,
Hy meerder eyschte tot bclooningh,
Waer vint een Feyt als dit verschooningh?
En Themis wort ghy niet verstoort,
Wanneer gy sulcke schen-daen hoort?
En kont gy, sonder 't Reght te krencken,
| |
[pagina 19]
| |
En aen u Helt De Wit te dencken,
Dit stuck nogh door de vingerssien?
Neen! of de deught moest van u vliên,
Gy lijt geen laster aen te vryven
Aen hem die leest door sijn bedryven,
Aen hem, die stadigh dagh en naght
Voor Hollands wel-stant hield de waght,
Die Hollands Leden saem kost binden,
Die Eend aght (buyten Raad) kost vinden,
Die als een .Argus nimmer sliep;
Wanneer het Holland tegen liep;
Die sich in 't spits man-moedigh stelde,
Wanneer 't de Vryheyt scheen te gelden,
Die selv ter Scheep en Oorlogh trad,
Die Vreê en wel-vaert liever had,
Als eygen int'rest, die sijn leden
Tot nut van Land en Volck bestede:
Die door sijn over-wijs beleyt,
En weêrgaloose schranderheyr,
Soo wel in Vretd' als Oorkoghs-tyden
Het Lant voor ongeval bevryde;
Die Holland diende tot een stut,
In "t kort die elck een quam te nut.
Die 't Land sijn schatten wel bespaerde,
En daegh'lijcks meer en meer vergaârde,
Die altijt even moedigh sprack,
Die Carels trotsche op-set brack,
Die, door sijn vlijt, had uyt-gevonden
Van wat voor schelmen was geschonden
Het hoogh gesagh van desen Staat,
Die oock ontdeckte 't schelmsch verraat,
Van wie en om wat reên bestoocken
Wierd inder yl van hem geroocken:
Dit eet-gespan had 't vryë Land
Reets aen het Britsche Rijck, verpand,
| |
[pagina 20]
| |
Om Willem quansuys te verhoogen
Tot Graav, dit kost hy niet gedoogen:
Maer 't Heyligh Reght te voorschijn quam,
En van dat schelm-stuck wraacke nam,
En hy verbrack de kraght en listen
Van soo veel schelmsche Buattisten;
Hy had, door 's Broeders strijdb're hant,
Den Vyant moedigh aen-gerant,
Haer Maght gefnuyckt, haer trotse Vloten,
Verbrand, en London toe-gesloten,
Tot dat den Vyant (eerst vol waen
Van selve bood de Vrede aen,
Die dees' ons door sijn vlijt beschickte.
Die wat hy deê voorsichtigh wickte
In billijckheyt en redens-schael,
Wien, 't Volck door schiet-geweer en stael
Vermoord', en dus sijn vlijt beloonde,
Die God als Martelaren kroonde.
Door droevheyt Themis breecken w' af,
Den Hemel wel-verdiende straf,
('t Sy hier af namaels na dit leven)
Aen dat vervloeckte Volck sal geven,
Dat aen die ysselijcke daet
Met doen of raden schuldigh staet.
Vergeev het ons soo w' u verveelde
Met dit verhael, dees' woorden teelde
't Herdencken van die schoone stand,
Die in dien tijt dit Nederland
Soo over-heerlijck heeft beschenen,
En nu soo droevigh is verdwenen:
En nimmer weer beschijnen sal,
Soo desen schelm niet komt ten val.
Hoe kunt gy Themis dit gedogen,
Dat desen schenbrock voor u oogen
Met u, met Reght-banck, ja met God
| |
[pagina 21]
| |
Soo stout en over-schrick'lijck spot.
Hoe laet gy u soo smaed'lijck tergen?
Hoe kan de wraeck sigh soo langh bergen?
Dat gy dees, die u soo ontroert,
Niet stracks sijn mond en tongh besnoert,
Het is wel dubbelt te verwond'ren,
Dat d' aerd' niet open barst van ond'ren,
En desen Bloet-hond niet verswelgt,
En al sijn aenhangh niet verdelght,
Ja dat de Blixem van hier boven
Hem van de spraeck nier komt beroven,
En dat de Donder desen Fielt
Niet aenstonds op dees plaets ont-zielt:
Dogh d' aen-klaght op een nieuw t' hervatten
Sult gy ô Themis nood'loos schatten;
Want, boven dat hy heeft bekent
Die schen-daân, heeft hy u geschent,
En opentlijck het recht gelastert,
Als of het waer van hem verbastert;
Ey Thermis! geeft hem eens gevoel,
En stelt hem bidden wy ten doel
Van al die schrickelijcke straffen,
Die 't Reght hem billijck kan beschaffen.
Hier mede sluyten w' onse Reên,
En gaen met eerbied buyten treên,
De rest dat laten w' aen u oordeel,
Dat niet kan sijn als tot ons voordeel,
Vermits gereght'heyt by u woont,
En gy elck na verdiensten loont.
Dies gaen wy en verwaghten vaerdigh,
Een vonnis sulcke mis-daân waerdigh.
|
|