|
| |
| |
| |
Uyt-spraack van de Godinne Themis
MIJn dienaars brenght hier den gedaeghden,
En nevens hem, die hem beklaeghden,
Gy vroom' en ongeveynsde Borgers,
Recht' en opreghte Heyl-besorgers,
Kom wilt u hier ter plaetse voegen,
En met bedaertheyt en genoegen
Een Vonnis van ons hooren vellen,
Dat u wel haest gerust tal stellen,
Een Vonnis, waert om op te letten,
Gevelt na Themis Heyl' ge Wetten,
En gy misdaed'ge wilt aendaghtigh,
En met een wesen meer neerslaghtigh,
En meer eerbiedighlijck aenhooren
De straffe die u is beschoren.
Na dat dan Rijp'lijck overlegt is
Het gene weder-sijts geseght is,
Soo tot beschuld'ging of verschooningh,
Of liever klaerder schult-betooningh,
Soo blijckt ons dat gy Caspar Fagel,
Sijt die al langh verroeste Nagel,
Die Holland is door 't Hert gedrongen,
U wreed' en sporeloose sprongen,
Sijn elck ontwijffelbare blijcken,
Dat gy in 't minst niet hoeft te wijcken
In wreetheyt d' oude Rijcks Tyrannen.
En door gewelt befaamde mannen:
Want daer sy plaghten met haer velen
De grouwel-stucken saem te deelen;
| |
| |
Daer hebt hy u gaen schuldigh maecken
Aan alles, ja de snootste saecken,
Om Hollands Wel-stand t' onderdrucken:
In 't kort in alle schelm-stucken,
Sijt gy de slimste, die oyt d' aerde
En d' Helsche raseryën baerde;
Dogh eer wy tot u Vonnis komen,
Soo wil ick dat sy wegh genomen
Die sotte en vergeefsche vreese,
Die in u hert schijnt op-geresen,
Als't op-gemaeckte Haaghsch Canalje,
Of enigh ander dom Rapalje,
Neen! sulcke hoeft gy niet te dughten,
Noch 't dreygende gevaer ontvlughten.
't is niet soo goet, nogh oock voor desen,
En nimmer sal 't soo deugtsaem wesen,
Om Land-verraders, Dieven, Fielen
En Rust-verstoorders te ont-zielen;
Daer sy haer eertijts soo verheughden
In Mannen, van beproevde Deughden,
Te schoppen, en die vrave Helden,
Die haer soo in de Bresse stelden,
Die liever selve wilden lyden,
Wanneer sy 't Land slechts kosten vryden
Voor stout gewelt en duyst're lagen;
Of soo een Vorst een kans wou wagen,
Om haer de Vryheyt te ontfuts'len,
En Hollands Gelt-sack leegh te huts'len.
Met soo een wreetheyt om te brengen,
Die selv de droes niet soud gehengen,
Indien hy niet door sulcke wegen
De grootste vanghsten heeft gekreegen:
Dogh dit 's de Roem der Martelaren,
Door Lyden Hemelwaerts te varen;
En na haer doot niet na te laten
| |
| |
De minste Reên om haer te haten;
Maer van haer onbesproocken leven
Een onweêspreeckb're blijck te geven;
Vreest oock geen Reghters die verkeert sijn,
En van u Moort-drift over-heert sijn,
Noyt lieten sulcke haer gebruycken,
Als om der Vromen Deught te fnuycken:
Haer Reght-banck wort alleen gespannen,
Om te verdoemen sulcke Mannen;
Ervaren in der Volck'ren seden,
In Keuren en Gereghtigheden,
En yv'righ, om soo brave Wetten,
Tot Heyl der Landen voort te setten;
De sulcken noyt schavotten rechten,
Dan om haer beck en klaeuw te hechten
In 't goet en bloet van macke Duyven,
Die sy tot op het been af kluyven:
Noyt sal een schelm sich soo verloopen,
Om valsche Reghters om te koopen,
Om Landt-verraders op te hangen,
Die wel-verdiende loon ontfangen.
Niet dat noyt gelt-sught haer op-vulde,
Neen! vier-en-twintigh hondert gulden
Het Land wel eer in in roere stelde,
En dat vervloeckte vonnis velde,
Om d' Ouden Atlas te onthoofden,
Die yverigh en vlytigh sloovde
Voor 't Land, de tijt van veertigh jaren,
Wanneer het schip in d' holle baren
Den Af-gront scheen te sullen peylen,
Of op een harde steen-klip zeylen.
Vrees noyt dat Fort, dat soo veel herten
Wel eer bevingh met pijn en smerte;
'k Meen Loevensteyn die stercke Veste;
Neen! dat bewaert alleen de beste,
| |
| |
En houd alleen maer op-gesloten
In deught weêrgadeloose Grooten;
Opreght en trouwe Vorsten Raders,
Vreê-maeckers, vrome Borger-vaders,
Der Volck'ren Reght en gelt bespaerders,
En Vryheyds ('t beste Pand) bewaerders.
Ja eer m' 'er u sou op doen sluyten,
Twist-geessel, hooft van alle guyten!
Den Hemel sou het selv beletten,
En slot en keten-werck verpletten,
Ick soud het heel in stucken ryten,
En doen in Maas of Merwe smyten:
Dies wilt noyt hechtenisse schromen,
Gy soud die sekerlijck ontkomen:
Want schelmen laten sulcke loopen,
Die wel een fort en pas verkoopen,
Die haer soo hoogh was aen-bevolen,
Hoe-wel de ord're haer deê dolen.
Vrees geensins eynd'lijck ballinghschappen,
Dat sijn te groote eeren-trappen,
Dat sijn maer peer'len aen de Kroonen
Van haer, die men niet wou beloonen,
Na mate van haer brave daden,
Bekent eerst door veel pronck-cieraden,
En soo veel door-geleerde Boecken,
Wel eer verschoven in de hoecken,
Wanneer men haer (ô! spijt en schande!)
Ont-sey een woon-plaets hier te lande;
Dogh schoon ick u op aerd geen straffen
Na u verdiensten kan beschaffen,
Gy, snoode booswight! vrees God echter,
Dien wreecker en gestrenge Reghter,
En wilt u, sonder tegen-streven,
Aen al die straffen over-geven,
Die mijne Reght-banck u bestelt heeft:
| |
| |
Dit's 't Vonnis, dat mijn Raat gevelt heeft:
Eerst sult gy tot een doelwit strecken
Aen spot en dreygen, smaet en gecken,
De schult-verwijtingh en veraghtingh,
Sy (heel u leev-tijt) u verwaghtingh;
Noyt sal den Vorst u meer betrouwen;
Maer altijt in gedaghten houwen,
Dat gy (nu gy den Staat gaet quellen)
In 't eynd' hem oock de wet mogt stellen,
In 't kort gy sult het toon-stuck wesen,
Waer in elck schelm en Fiel kan lesen,
Hoe sy die Land en Volck verraden,
En hare wett'ge Meesters smaden,
Geaght sijn. Gy by kleyn en Grooten
Blijv' als vergiftigh wegh-gestooten;
U wreed' en toe-geschroeyt gewisse,
Verstreck u een gevangenisse,
Die door haer onophoud'lijck wroegen,
U niet als hijgen doe en swoegen,
Die u soo smertelijck sal quellen,
Dat gy u noyt gerust kunt stellen;
Dit sal u 't schrick-bedrijf verwijten,
En al u daân in 't aensight smyten,
Die sal u d' Hert-Aâr heel door-knagen,
En noyt op houden u te plagen,
Die sal u, door u gansche leven,
De droeve wanhoop over-geven;
En soo gy niet komt tot bekeeringh,
En sulck een spoor'loosheyts as-sweeringh,
Soo sult gy in de wan-hoop sterven,
En nimmermeer gena verwerven:
Maer sulck een wraeck en straf besuren,
Die in al eeuwigheyt sal duren.
FINIS.
|
|
Auteursrechtvrij