Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Eigen]

EIGEN, bijv. n. en bijw., in het algemeen, het bezit eener zaak beteekenende: geen eigen huis hebben - eigen haard is goud waard, spreekw., een vrij en eigen goed. Met de bezittelijke voornaamwoorden mijn, zijn, uw enz.: ik heb het met mijne eigene hand geschreven - hij draagt zijn eigen haar - zijn eigen heer zijn. Figuurl., wat tot iets behoort: ligchaamsgebreken zijn aan den ouderdom eigen. Gewend: hij is hier reeds eigen. Zich iets eigen maken. Hetzelfde: dat waren de eigene woorden. In dezen laatsten zin wordt eigen ook met den overtref-

[p. 13]

fenden trap gebezigd: hij is de eigenste man, dien ik gisteren zag. Dit eigen werd oul. ook als zelfst. gebruikt, het eigen voor eigendom, in welken zin reeds bij Kero eikan, bij Ottfr. eigan, en bij Notk. eigen voorkomt. Zamenstell.: eigenaardig, eigenbaat, eigenbehaaglijk, eigendom, eigendommelijk, eigendunkelijk, eigenhandig, eigenliefde, eigenlijk, eigennaam, eigenschap, eigenwijs, eigenwillig, eigenzinnig. Moonen en anderen gebruiken eigenhoorig, dat eene zamentrekking van eigenbehoorig is, in den zin van onderdanig.

Hoogd. eigen, bij Kero eigan, oigan, eikan, bij Ottfr. eigan, Willer. eigen, Ulphil. aigin, en aihn, angels. agen, zweed. egen, eng. own, gr. ὀικειον. Het staat met het oude werkw. eigan, d.i. hebben, gr. ἐχειν, in verband.