Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Geschieden]

GESCHIEDEN, onz. w., gelijkvl. Het geschiedde, het is geschied. Wedervaren: ons geschiedt veel goeds - u zal geen leed geschieden. Gebeuren: dat zal, in eeuwigheid, niet geschieden. - Gisteren geschiedde er een hevig ongeluk. Dat geschiedt bij toeval. Ook dikwijls als een stopwoord, in het algemeen stellende, dat daarop duidelijk ontwikkeld wordt, vooral uit navolging van de overzetting van den Bijbel: en het geschiedde, zoodra hij dit

[p. 138]

gezegd had, dat hij wegging. Hiervoor eischt de beschaafdere stijl: zoodra hij dit gezegd had, ging hij weg. Tot dadelijkheid gebragt, voleind worden. De onderhouding van ons leven geschiedt niet zonder middelen. Gods wil geschiede! - Het is door eene dwaling geschied. Het is geschied - het is gedaan. In den onvolmaakt verledenen tijd van dit werkw. heeft Hooft geschach: dit geschach met zulk een felheid. - Van hier geschiedenis. Zamenst.: geschiedboek, geschiedkunde, geschiedkundig, geschiedschrijver, geschiedenisboek.

Geschieden, oul. schieden, hoogd. geschehen, Otfrid. kiskehan, Notk. gischehen, neders. schuen, entschueen, zweed. ske, ijsl. skedur, lapl. skiaddet. Wachters gissing is niet van allen grond ontbloot, dat het met het lat. cadere, accidere, gebeuren, waarvan het fr. êchoir (escheoir) afkomt, eenen oorsprong heeft.