Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Getrouw]

GETROUW, bijv. n. en bijw., getrouwer, getrouwst. In het algemeen, een persoon, of eene zaak, op wien en waarop men zich verlaten kan. God is getrouw - het is een getrouw woord. Volkomen overeenstemmend met de waarheid: zie daar een getrouw verhaal van de gewigtige gebeurdtenissen der verloopene eeuwen! Die, zoo veel mooglijk is, bij de waarheid blijft, en haar niet met opzet verheelt: de groote Wagenaar is een getrouw geschiedschrijver. - Deze brief is een getrouwe tolk van zijn hart.

[p. 150]

Die zijne vatbaarheden opregtelijk en bestendiglijk, tot iemands best, aanwendt: ik heb dien getrouwen knecht allang gekend. - Een getrouw vriend, die al de pligten der vriendschap eerbiedigt. Twee gelieven worden gezegd elkander getrouw te blijven, wanneer zij de onderlinge aanspraak op de wederzijdsche liefde niet schenden. - Den godsdienst, der deugd, der waarheid getrouw blijven, is niet afwijken van de voorschriften derzelven. - Iemand getrouw waarschouwen, iemand, overeenkomstig met de ware toedragt van de zaak, ernstig vermanen. Van hier getrouwheid, getrouwigheid, getrouwlijk. Tuinm. brengt het tot het oude trud, trouw, waerheid.