Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Getuigenis]

GETUIGENIS, z.n., vr., der, of van de getuigenis; meerv. getuigenissen. Het verslag van eene zaak, door eenen getuige afgelegd: hij heeft eene valsche getuigenis daarvan gegeven. Bewijs: offert voor uwe reijninge, haer tot een getuijgenisse. Bybelvert. Bevestiging van eene zaak, of het gezag van eenen persoon, in den bijbelstijl: die getuijgenisse gaf den woorde sijner genade. Hooft en Vondel nemen dit woord ook onzijdig, het getuige-

[p. 151]

nis: in de bijbelvert. van 1637 vindt men het ook in dat geslacht gebezigd, alhoewel het meest vrouwl., aldaar, gebruikt wordt. Anders verkiest Vondel het vrouwl. geslacht: deze eenige getuigenis is alleen genoeg. En dit vindt men meerder, dan het onzijdige, bij hem. Ook Vollenh. neemt het vrouwlijk; en dit geslacht is, in dit woord, ongetwijfeld, het oudste, daar het onzijdige aan een verloop toeteschrijven is. Zie nis.