Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hek]

HEK, z.n., o., des heks, of van het hek; meerv. hekken. Een getralied afschutsel. De plaats werd met een ijzeren hek afgesloten. De hekken zijn verhangen, de zaken zijn

[p. 262]

veranderd. Bij de uitvaart van een lijk zegt men van het achterste paar: zij sluiten het hek. - Het hek is van den dam, er is geen toezigt. Het allerachterste van een schip is deszelfs hek. Van hier hekbalk, hekboot, hekgeld. Het woord komt, met heg en haag, uit eene bron. In eenige oorden hoort men ook het hekken.