Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Hollen]

HOLLEN, onz. w., gelijkvl. Ik holde, heb gehold. Op den loop zijn: zijne paarden waren aan het hollen geraakt. Ook van menschen: als jonge lieden eens aan het hollen zijn, dan, enz. Figuurlijk: de driften zijn aan het hollen. Zijne hollende begeerten intoomen. - Een

[p. 303]

teer gevoelig hart, bekoord door het denkbeeld van tot grooter volmaaktheid door te dringen, geeft zich aan de vlugt zijner hollende verbeeldingskracht over. Feith. Van hier holster, in Gron. een wijf, dat lomp en plomp al, wat haar in den mond komt, uitslapt.