Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kastijden]

KASTIJDEN, bedr. w., gelijkvl. Ik kastijdde, heb gekastijd. Een woord, uit het lat. castigare gevormd, door kerkelijke Schrijvers ingevoerd, en in de roomsche kerk het meest gebruikt. Zich, of zijn ligchaam kastijden, is, aldaar, zich, om Gods wil, of tot bedwinging van zinnelijke lusten, allerlei onaangename gewaarwordingen veroorzaken. Van hier beteekent het, voords, straffen, tot verbetering, gelijk een Vader zijnen kinderen doet: ik heb mijnen zoon met de roede gekastijd. Van de burgerlijke straf, anderen aangedaan, met oogmerk, om eenen misdadiger tot belijdenis te brengen: dan sullen de oudsten dien man nemen en kastij-

[p. 459]

den hem. Bijbelv. Ook drukt het somtijds uit eene ligtere straf, dan men schijnt verdiend te hebben: ik zal hem kastijden en loslaten. Bijbelv. Eindelijk, in eenen bijbelschen zin, wordt God gezegd menschen te kastijden, wanneer hij, in eene vaderlijke betrekking, hen met ellenden, tot hunne verbetering, bezoekt. Van hier kastijder, kastijding, bij Otfrid. en Notk. kestiga, chestiga. Men heeft ook een voorddur. werkw. kastijdigen. Van hier kastijdiging, eene gedurige kastijding.