[Kei]
KEI, z.n., m., des keis, of van den kei; meerv. keijen. Een keisteen, bij Kil. ook vlinte, welk woord, in Friesl. en Gron., nog gebruikt wordt. Voor kei heeft Kil. ook nog kegel, zoodat kei en keg van eenen oorsprong schijnen. Verkleinw. keitje, keiken bij Hooft: vol blinkend' oosterkeikens. Overdr. wordt kei voor eene groote stompheid van verstand gebruikt: de kei leutert hem - hij is met den kei gekweld - hij heeft eenen kei in het hoofd, hij is half gek. Ik zal u van den kei snijden; in het gemeene leven, voor: ik zal u van uwe dwaasheid genezen. Dat is een kei van eenen vent. Kil. heeft het in dezen zin. Zoo zegt ook Westerb: Jij bent quaed, en daertoe key. Van hier keiachtig.
Auteursrechtvrij