Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kelk]

KELK, z.n., m., des kelks, of van den kelk; meerv. kelken. Verkleinw. kelkje. Een drinkglas, boven wijder dan onder, met eenen voet. Men zagh den kelck uit louter gout gekloncken. Vond. Den kelk ledigen. In

[p. 471]

het bijzonder, de zilveren of gouden beker, welken men, in het heilige Avondmaal, drinkt: den leeken den kelk onthouden. Uit de nederd. vertaling van den Bijbel, waar kelk eene toegedeelde maat van iets aanduidt, is de oneigenlijke spreekwijs: de kelk des toorns. Den kelk des lijdens drinken:

Moet ge in dit jaar ten grave dalen,
De kelk is wrang; maar medicijn. V. Alphen.

In de kruidkunde heten kelkvormige bloemen van planten kelken. De kelk van eene bloem. Zamenst.: kelkdief, een dief van den kelk eener kerk, kelkwijn, wijn voor de mis.

Het woord schijnt aftestammen van het lat. calix, en dat van het gr. ϰυλιξ; alhoewel het, met die woorden, uit eene bron voordvloeijen, en, met keel, kolk, kuil, kelder, van een woord, dat een hol ligchaam aanduidt, afstammen kan.