[Klemmen]
KLEMMEN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Ik klemde, heb geklemd. Bedr., nijpen: hij klemde zijnen voet. Met alle kragt aanzetten: de strijdt (was) wel geklemt. Hooft. Onz., met hebben: de deur klemt. Benaauwen: dat klemt mij om het hart. Om het hart klemmen. Hoogvl. Sterken indruk achterlaten: zoo uw gelukstaat klemt op uw verlichte Reden! M.L. Tydw. Van hier de zamengest.: klemgrond, (waarop de schepen hechten) klemhaak, waartusschen de timmerman de planken, welke hij aan de schaafbank schaven zal, klemt, - klemrede, klemspreuk, klemvogel, (bij Kil. ook klampvogel) eene soort van havik, omdat hij zijne prooi tusschen de pooten vasthoudt, - klemwoord. Voords: klemmerkruid, klemmerblad, eiloof, welks bladen, door fijne vezeltjes, aan boomen, of muurwerk, zich vasthechten, klimmerblad door D. Heins geheten: met klimmerbladen groen.
Adelung leidt het van leem af. Het eng. to clamm, anders to cloom, heet kleven, gelijk het hoogd. klemmen, eertijds, die beteekenis ook gehad heeft. Vergelijk klam.
Auteursrechtvrij