Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Kloot]

KLOOT, z.n., m., des kloots, of van den kloot; meerv. klooten. Een houten bal: met klooten spelen. De kloot rolt nog, de zaak is nog niet afgedaan. Een kogel: een kloot uit het geschut nam hem zijn been weg. Het woord, in dien zin, wordt bij Hooft gevonden. Een ronde hoop: die zich aan een' kloot verzamelt hadden. Hooft. Hetwelk men zich als een rond voorstelt, het geheelal: het opperste gewelf van d'onbeheinde kloot. Hooft. De sterrenhemel: die den kloot des hemels draegt. Vond. De aardbol: om den kloot der aerde. Vond. Om den kloot der weerelt. Vond. Bij 't waere zonlicht, dat men ver om dezen kloot ziet rennen. Schutte. De teelballen: de linker, regter kloot. Van hier klootachtig. Zamenst.: aardkloot, buskloot, donder-

[p. 527]

kloot, hemelkloot, vuurkloot, wereldkloot - klootboog, klootjesvolk, janhagel, (bij Oud.), klootspel, klootvormig, klootzak, klootzakje. In het geslacht van dit woord, moet men Hooft, die, door de zoetvloeijendheid verlokt, hetzelve wel eens vrouwl. gebruikt, zoo als uit het gegevene voorbeeld blijkt, niet navolgen.

Adelung brengt het, met klomp, tot een wortelwoord.