Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[Krom]

KROM, bijv. naamw. en bijw., krommer, kromst. Dat van eene regte lijn afwijkt, het tegendeel van regt. Eene kromme lijn. De rivier loopt krom. De Seine krom van loop. Hooft, Krom buigen. Krom en gebukt gaan. Een kromme hals, ook voor een werktuig, waarmede men iets overhaalt. Kromme sprongen maken, van de hazen ontleend, beteekent iemand door listige uitvlugten ophouden. Zijne handen staan krom, hij is diefachtig. In naauweren zin is het een gebrek, krom, dat, eigenlijk, regt zijn moest: eenen krommen rug - kromme beenen - kromme voeten hebben. Oneigenlijk, ongeoorloofd, kwaad, dat van waarheid, deugd en wetten afwijkt: ook zie 'k den kromsten twist niet onbemiddelbaar. Poot. Het kromme regt maken. Die 't krom te rechten en het rechte poogt te krommen. F. de Haes. De grootste vleijsters aldermeest de kromste ganghen gaen. Rodenb. Kromme wegen ingaan. Van hier kromachtig, kromheid, krommelijk, kromte, (oudt. kromme). Zamenstell.: krombeen, krombogtig bij Hooft - kromgevingerd: kromgevingerde handen, die naar het stelen staan, manus furtificae, bij Plaut. - Kromhals,

[p. 619]

die eenen krommen hals heeft, kromhoren, kromhout, kromhouwer, eene sabel, kromkrauwelhaak, bij Oud.: de vingeren hebben ze zoo klef en zoo met kromkrauwelhaken bezet. Krommes, kromneus, kromsteven, een zeker schip, kromtaal, kromtalen, werkw., kromtong, kromtongen, werkw., kromtongig, kromvoet, kromweg, kromwulf, een gewelf, dat krom is.

Krom, bij Isidor. crumb, Otfrid, krumb, Notk. chrumpf en chrumb, hoogd. krumm, neders. krumm, angels. crumm en cramp, eng. crump, zw. krum, wallis. crwmm, bij de krainsche Wend. hrom, finl. kijmaerae, lat. camurus en curvus. Het behoort tot het geslacht van kram, kramp, krimpen, kruk, enz.