Nederduitsch taalkundig woordenboek. E-H. I-L

[List]

LIST, z.n., vr., der, of van de list; meerv. listen. Een woord, dat van zijne eerste beteekenis, thands, veel verloren heeft. Eertijds, beteekende het eene kunst of vaardigheid, om iets, op eene verborgene wijs, te verrigten. Zoo komt list, listi en liste, sedert de tijden van Kero, bij alle oude opperd. Schrijvers, dikwijls voor; niet zelden ook voor wetenschap. Kero

[p. 758]

noemt eenen kunstenaar listar, Willer. listmester. In het ijsl. heet de zangkunst saunglist, Gods alwetendheid, Gotes list. Thands, verstaan wij er door eene vaardigheid, om zich, ter verkrijging van zijne oogmerken, van middelen te bedienen, die voor anderen verborgen zijn; zonder meerv.: met een vriendelijke list. Hoogvl. Het middel zelf; met een meerv.: op listen bedacht zijn. Men neemt het ook voor arglist: men leg te werke dan de lagen en de list. Hooft. Van hier listig, listigheid, listiglijk. Men is het over de afstamming niet eens. De waarschijnelijkste gissing is die van Frisch, die het van het hoogd. lauschen, eertijds losen, gr. λευσσειν, scherp en naauwkeurig toezien, afleidt.