Nederduitsch taalkundig woordenboek. M, N. O

[Meer]

MEER, (meir) z.n., o., des meers, of van het meer; meerv. meren. Een groot binnenlandsch water: in Friesland vindt men vele meren. Het haarlemmer meer. Dit is het befaemde meer. Moonen. Poot gebruikt her, in het gemeen, voor eenen zeeplas: om 't schip weêr door de wilde meer en te stieren naar de kust. In de dagelijksche taal wordt het ook vrouwl. gebruikt: de bergumer meer. De haarlemmer meer. Bij Hooft vindt

[p. 57]

men insgelijks dit geslacht: de rest van de meere. Zoo ook Vond. en Anton.: de diemermeer. Het onz. is meest in gebruik. De spelling van meir, die uit mere ontstaan is, is even min te volgen, als het verouderde voir, doir, zoin enz. Zie Inl. bl. 36. Plantyn heeft ook meer. Zamenstell.: meeraal, meerbaars, meerkat, meerkoet, meerkol (meerkolf, meerkolt), zekere vogel, meerkrab, meermin, bij de Dichters, somwijlen, riviermeermin doch verkeerdelijk, meerradijs, meerspin, meervisch, meerwater, meerwortel, meerzwijn.

Meer, hoogd. meer, Notk. mere, Ulphil. marei, zw. mar, ijsl. mar, angels. mere, bretan. mor, lat. mare, boh. en rus. more, krain. murje, lett. marrios, eston. merri, pool. morze. Deze benaming vinden wij reeds in morimarusa, gelijk de scijthen de doode zee noemden.