[Nok]
NOK, z.n., m., des noks, of van den nok; meerv. nokken. Snok, nik. Van hier het onz. w., nokken, nokte, genokt, waarvoor sommigen ook gnokken geschreven hebben, hetzelfde als snikken, weenen, zoodat het geween, door snikken, gestadig afgebroken wordt. Laet dat nocken varen, bij Vond., is het mitte singultus van Horat. Ik voel het uiterste vaarwel staâg kleven in mijn mont, en door het nokken breken. Hoogvl. 't Is billijk, dat zij nokt en hijgt. D. Smits. Het schreien heeft zijn deel, 't is lang genoeg genokt. Poot. - Mander gebruikt het in eenen anderen zin, waar het stooten be-
Auteursrechtvrij