Nederduitsch taalkundig woordenboek. P-R. S

[Spruit]

SPRUIT, z.n., vr., der, of van de spruit; meerv. spruiten. Verkleinw. spruitje. Een jong voortspruitend deel van een plantgewas: ik zie de spruiten reeds boven den grond. En van eenen boom: dat boompje begint spruiten te schieten. Overdragtelijk, een kind: de vorstelijke spruiten. Ook zagen de volken Ismarus, een edelmoedige spruit. Vond. Dat ick den David eene

[p. 603]

rechtveerdige spruijte sal verwecken. Bijbelv. Zamenstell.: spruijtgroeve, Kil. Boomspruit, koolspruit, enz.

Spruit, hoogd. sprosse, neders. sprotte, sprate, spratel, angels. sprauto, eng. sprout, komt van spruiten.