[Vurig]
VURIG, bijv. n. en bijw., vuriger, vurigst. Van vuur. Iets dat eene brandende eigenschap heeft: vurige kolen, voor gloeijende kolen, bij Kramer. Ook naar vuur gelijkend, wat den uiterlijken glans betreft: vurige, d.i. heldere, doordringende oogen hebben. Vurige tongen. Een vurig gezigt, d.i. vol vurigheid. Figuurl., in eenen hoogen graad levendig, met het levendigst gevoel verbonden: Hij betuigde hem den vurigsten dank. Iemand eene vurige liefde toedragen. Een vurige minnaar. Vurige gebeden. Een vurige blik, een vurige kus. Vurige aandoeningen der ziel, enz. Van hier vurigheid, vuriglijk.
Auteursrechtvrij