[Wee]
WEE, z.n., o., van het wee; meerv. weeën. Eigenlijk hetzelfde woord, als het vorige, dat als z.n. gebezigd wordt, om de smart uit te drukken, welke eene uitroeping van wee kenmerkt: de boschdraek dol van wee. Vond. Noch stillen 't wee in 't hart. Hooft. Drinkt iemant selden 't wee der doot in met venijn. Poot. Smerten ende weeën sullen haer aengrijpen. Sij sullen bange zijn. Bijbelv. Terstont verdween 't ondraagbaar wee uit zijn benepen hart. So seide 't kint tot sinen vader ic heb wee in mijn hooft. Bijb. 1477. Bijzonderlijk de smart van eene barende vrouw: zij krijgt wee op wee. Hare weeën braken telkens af. Iemand wee doen, is, hem smart veroorzaken, zoo als in: het dede de Koningin seer wee. Bijbelv. Van hier weedom. Zamenstell.: darmwee, heimwee, nawee, nierwee, zijdewee, enz. Weedagh, weewijte, en weewite, bij Kil.
Auteursrechtvrij