|
| |
Af-scheyt, ofte reden mijns dichtens, aen alle deucht-lievende jeucht; soo knechtjes, als sang-lustige maeghdekens: die haer houden sijn op ende langs het silver-stromend' zegen-rijcke Spare.
ICk heb, o soete Ieucht! (door yvers-lust gedreven)
Tot soete Rymers-konst my selven gaen begeven;
Te meer, ick hoor en sie, en seecker weet: dat ghy
| |
| |
Van niemandt wert bedacht, met Sangens-rijmery?
Ten sy, so hier en daer: een Vogelken vervlogen,
Dat u van ('k weet niet wie) comt onversiens voor oogen
En uyt een anders Nest: als of ons Sparen-stadt
Geen Geesten op en voed', noch Geesten in sich had.
Sy heeft de Geesten wel in dese Konst ervaren,
Die meerder zijn als ick; doch haer niet openbaren,
(Misschien) uyt vreese van des snorckers schimp en spot,
En houden so de Konst in hoecken, voor de Mot.
Ick die meer reden heb: haer schimp en spot te schouwen
En my van sulck een doen, gerust, en stil te houwen,
Denc so: wanneer dees Konst in d'hoecken wert bewaert
Men laet die niemant naer, men draegtse me in d'aert;
Ten is geen Gelt noch Goet, dat, alsmen is om 't leven
De naeste Vrienden weer kan worden voort gegeven;
Dus heb ick my verstout: het weynigh dat ik kan,
Te deylen aen de Ieucht, te brengen aen de Man;
'k Ontsie my geen gespot, noch schimpers vuyle reden!
Noch die een anders doen altijt met voeten treden!
Ick weet dat Soylus oock wel seggen sal: dees Sot
heeft hier wat voortgebragt: dat heeft noch sin noch slot
Het eene dat is geyl: het ander daer-en-teghen:
Bestraft de Geyligheyt, en Minnes soet bewegen.
Maer neen, ten is so niet: de Min en minnes vreucht
Mach wel geleden zijn maer geyl verweckt geen deucht.
Nu mocht ghy seggen so: kan Geyligheyt niet stichten
Waerom hebt gy dan Geyl in dese Vreucht gaen dichten?
Mijn oogemerck is dit: ick heb de Ieucht vertoont,
Hoe, en wat Geylheyt is; waer me die wort beloont;
Daer by wijs ick dan aen, de loose Minne-streecken,
Die aen so menich mensch (helacy) zijn gebleecken.
De Minnaer niet alleen, maer d' Minne-susjes mee;
Oock die nae ware Trou, noch swemmen in dees Zee.
Ick heb (het is wel waer) hier van verscheyden sinnen,
Gehaspelt door malkaer, geschakelt aen het Minnen;
Maer dit is 's werelts loop: de werelt is van aerdt,
Dat sy ons goet en quaedt, al door malkand'ren baert.
den mens heeft eerst het goet, daer na het quaet vercregen
En weer, na 't quaet het goet, door Goddelijck bewegen.
Was Adam niet het quaet als 't goet voor oog gestelt?
En 't quaet noch 't schoonst' van al int midden van het velt
Hier aen wiert hy beproeft, of hy sijn Schepper, machtig
Gehoorsaem soude zijn; die 't hem al maeckt' deelachtig
En waerder nu geen quaet, so waerder oock geen goet;
Want die het quade mydt: tuycht dat hy 't goede doet;
dus: tquade wert doort goet, alst goet doort quaet gelaten
En waer geen quaet en is, wie kan daer 't quade haten
Nu isser goet en quaet, dat by den mensche woont;
en 't goede wert met quaet, voor 't quaet met goet geloont
Dus gaet het niet so 't hoort; doch 't eynde van ons leven
Wert in des Heeren Boeck ('t sy goet of quaet) beschreven
Dus moet men quade sien, ten minsten zijn bekent
Eer datmen 't goet verkiest, of sich tot 't goede went:
Men moet (voor al) het quaet, voor 't nodig goet verlaten
| |
| |
En wederom het goet met liefd' en lust aenvaten:
Die niet als goet en vint, en van geen quaet en weet,
Die ist geen pijn, dat hy zijn tijt met goet besteet;
Maer die het quaet als 't goet bekorig siet voor oogen
Heeft strijt, en lijdt gevaer, van 't quaet te zijn bedrogen;
Maer wie God roept te hulp, verwint also het quaet:
Krijgt 's Heeren prijs en loon, als voor een goede daet.
Dus houd u niet so vreemt, dat ick u heb beschreven,
Het quade als het goet, en voorts in Druck gegeven;
Dat ick u 't goede gaf, en 't quade hiel alleen:
Hoe soudt ghy dan het goet uyt 't quade konnen scheen?
Als wy 't van beyden sien, laet ons het quade myden,
Het goede vangen aen, en stellen niet ter syden.
Een Leeraer, die Gods woort verkondigt vande Stoel
Verhaelt het quaet als 't goet, van beyde zijn gevoel;
Hy wijst het quade aen, en leert ons wel ter degen
Wat door het selve quaet in 't eynde wort verkregen;
So oock mijn Duyne-vreucht, die laet u klaerlijck sien
Wat Venus vruchten zijn, als mee den loon van dien.
Sy leert u oock te recht het minnelijck bewegen,
En hoe de Ionckheyt meest, tot 't geylste is genegen;
Oock hoe genoten lust, op 't lest het hart versaedt,
En schout het voor'ge soet, als een fenijnich quaedt;
Te meer, den ouderdom zijn dorr', en stramme leden
Niet als te voren kan aen dit vermaeck besteden;
En die hem ongetemt, en hitsigh onbedacht
Door sulck een geyle lust, int lyden heeft gebracht:
Die sullen uyt mijn dicht wat hebben nae te dencken,
En wat haer manne-kracht, en frisse leen gaet krencken
Een yeder in het zijn, de wetenschap wel baet,
't Beduytsel van het goet, en 't meynen van het quaet.
Is yemant nu van sin wat ydels voort te bringen,
Die neem mijn Duyne-vreucht, daer vint gy sulx te singen
En isser weer een aer, die ydelheydt versaeckt,
Die neemt dit selve Boeck, 't welck des wel vuyl uyt maeckt;
Ghy meucht (soo 't u belieft) u sin-lust daer in plegen,
En plucken wat u smaeckt, daer 't hart is toe genegen:
Het best komt op het lest, en 't goede tusschen 't quaet,
Gelijck het by den mensch oock daeg'lijckx omme gaet.
C.P.V.W.
't Westbusch lijd last.
|
|
Auteursrechtvrij