|
| |
| |
| |
Veldtgezangen.
| |
| |
Mey-vreugdt.
Toon: Wie sleet heuchelyker dagen.
1.
Dit 's een Beemd' vol lieflykheeden!
Waar het oog te weyde gaat,
Met natuurvernuft en reede,
Wat het hier ook gade slaat,
De Aandagt, schemert van 't beschouwen!
De Ootmoedt, knielt Eerbiedig neer!
En 't Geloovige Vertrouwen,
Roept, zulk eenen is myn Heer!
2.
Dit 's een Schouwburg, om te leeren,
Wat al schoonte en lustbaarheidt,
Pronkt en praalt, in 't Ryk der Eeren,
Met Genade en Heyl bespreyt.
Ey verquik hier hert en oogen,
Zie de Schets van de Almagts Handt!
't Wonder, van zyn Wys vermoogen,
Die het alles houdt in standt.
3.
Zie, hoe kruypen Plant en Bloemen,
Uit heur wortel, uit heur bol!
Hoor, hoe al de Vog'len roemen!
't Schuw Gedierten, uit zyn Hol
Voortspringt, om de lugt te scheppen!
Liever lugt, als 't onlangs was:
En de Lammertjens zig reppen,
Om te scheeren 't malsse Gras.
4.
Ey, hoe dartelen de Schaapen
| |
| |
Aan een zilv're Waterbron!
Als zy de eerste klaver rapen;
En zig spieg'len, daar de Zon
Door het Boomloof gloort zo lustig,
Op Rievier of blyde beek!
Daar 't den Herder volgt wel rustig,
En gehoorzaam houdt zyn streek.
5.
't Wolle pak, wil haast verveelen,
Hierom zal het Schaap eerlang,
Met ons naakte Menschen deelen,
En zien om die Gift niet bang.
Dit 's een School om uit te leeren;
Wy zyn Arm, van Hoofdt tot Voet,
Maar Gods Lam bereydt ons kleeren,
Schoon gepurpert in zyn Bloedt.
6.
Hoor de kuisse Tortel korren,
Uit de Bergstruik, van zyn nest,
En de nyv're Byzwarm snorren,
Daar zy 't Bloemveldt keurt voor 't best.
Hoor de Vog'len quinkeleeren,
Zweeven, hupp'len vry en bly!
En de Miertjens rap zig weeren,
7.
Zie de Boomgaardt, witjes lachen,
Om de hoop, op 't eedel Oost;
En met blanke bloessem prachen:
Nu de lente-zon, vast stooft
Al de bladeren en kruyden;
Al de planten, al 't Geboomt':
En de Aassem uit het Zuyden,
Wegblaast alle koude en loomt'.
| |
| |
8.
Nu de groeyselsappen stygen,
Door al de adertjens van 't groen;
En de levenssnikjens hygen,
Om haar werk met lust te doen.
Daar de blaad'ren goelyk glimmen,
Bol, van 't nieuwgezoogen-vogt;
Dat door buisjens op komt klimmen,
En gequeekt word door de logt.
9.
Duyzent bloempjes, duizent ziertjens,
Dennetopjes, laage spiertjens,
Staan by menigte op een ry:
Hier de Lelytjens van daalen,
Gints de kostele Eerenprys,
Kruyssemunt, die 't brein voor dwaalen
't Zaam behoên, op hunne wys.
10.
Netels, dunkt ons zullen schaaden,
Maar zy zuyveren het bloedt;
Zó komt Leedt al mee te staade,
Schoon 't ons Vleesch wel schrikken doet.
Hagedooren mag wat ruyken,
Maar hoe walgt men van die kragt;
Waar toe zal men se gebruyken,
Als voor diefstals tegenwagt?
11.
Vrugteloozen, weeren snooden,
Maar 'k was liefst een vrugtb'ren tak,
Om den Landtheer uit te nooden;
Of een Wynrank over 't dak,
Of een geurig Myrtheboomtje,
Of vernedert yzop-kruidt;
Of als 't Meygras, langs een stroomtje,
| |
| |
Of een Palm of Ceder spruit.
12.
Maar, hoe roem ik al het schoone,
'k Wilde in 't Veldt wel blyven woonen,
Al de pragt der Steên ten spyt!
Hier behoeven geen Tapyten,
Deze ruimte is 't Leeven zelf!
Zyn 'er Zaalen van die wydte,
Kendt ge een Dak als 't Lugtgewelf!
13.
Hoe Saffierblaauw schynt ze in de oogen,
Met den gloedt der Zon verëent!
En hoe dryven door die boogen,
Wolken, van geen vogt gespeent:
Dan als zilv're spiegelbronnen,
Dan als zwarte regenboôn!
Maar nu heb ik pas begonnen,
O wat spreyt Gods Magt ten toon!
14.
Wie bestaat dit te vermelden!
Wie vindt in die dieptens grondt!
Deze cyffren, niemant telden!
Hier bezwykt myn pen en mondt!
Nagtegaaltjens, die uw klanken
Als een Waterorgel leydt,
Mogt ik zó met Looven danken,
Was myn hert voor Godt bereydt.
15.
Waaren al myn haaren keelen,
Om te ontvouwen al het Wys!
Al de Magt! die ik zie speelen,
Door al 't Zigtbaar, Godt ten prys!
ô Hoe mengelt zig de Goedheidt,
Tot ons Menschen hier niet door!
| |
| |
Wat al aangename Zoetheidt,
Komt ons dagh op dagh niet voor!
16.
Maar nog schoonder is de Lente,
Van het groote Vreedejaar!
ô Dat zietge in deze prenten
Afgeschildert, naakte en klaar:
't Iaar van 's Heeren Welbehaagen,
Met volop van Zaligheidt!
Maakt, dat nimmer Armen klagen,
Daarze een teerkost zien bereydt.
17.
Laaten wy ons diep verliezen,
En verwond'ren al Gods doen!
Laat ons zynen Weg verkiezen,
Om ons steeds tot Pligt te spoên.
Heere geef ons altydt oogen,
En wilt dan van ons gedoogen,
Dat wy 't nedrig Offer biên.
|
|
Auteursrechtvrij