|
| |
| |
| |
Aen Delia.
De slaef der goudzucht moge om geld en goedren zwoegen,
Hy doe zyn vruchtbren grond met honderd ossen ploegen,
Terwyl in 't wrokkende gemoed hem de onrust kwelt,
Als woedde 't krygsvolk ongetoomd reeds op zyn veld;
't Geschetter der trompet klink' hem des nachts in de ooren;
Maer ik voor de armoede en een needrig dak geboren,
Wensch aen myn kleenen haerde een stillen levensloop:
'k Ben ryk genoeg, zoo 't graen my toelacht, zoo 't myn hoop
Bekroont - van nieuwen most myn vaten overstroomen.
Ik plante reeds de druif, en ent myne appelboomen,
En schaem me niet als boer, met vork of spade in hand,
Myn vadsige ossen voort te stuwen over 't land.
| |
| |
Ik strek den jongen schape, aen 't dwalen, tot een hoeder
En drage 't eenzaem lam weêr tot zyn droeve moeder.
'k Zal, Pales, ieder jaer my naer uw tempel spoên,
My helder zuivren en myn melkoffrande doen.
O blonde Ceres, 'k zal uws tempels voorpilaren
Versieren met een kroon van gulden korenairen.
Weere uwe zeis, Priaep, de vogels van myn ooft!
Bescherm myn boomgaerd, die alreeds zoo veel belooft.
Ik eer uw houten beeld te midden der landouwen
Niet min dan 't welk de stad uit marmer ziet gehouwen
En de eerste vruchten, die my 't voorjaer aen wil biên
Zult gy, o veldgod, op uw outer immer zien.
Getrouwe wachters van myne eertyds ryker landen,
Huisgoden, 'k breng u mede erkentlyke offeranden.
Voorheen slagtte ik een vaers in mynen overvloed,
Thans geef ik slechts een lam, opdat zyn offerbloed
Uw zegen toebrenge aen myn needrig huis en erve.
De veldjeugd roepe u toe, terwyl myn slagtlam sterve:
‘Geeft, goden, geeft dit jaer ons goeden oegst en wyn.
Ons offer, hoe gering, moge u behaeglyk zyn!’
De uit klei gebakken schael kan ook voldoende wezen
In 't oog des godendoms. Een herder heeft voordezen
Uit kleiaerde allereerst een drinkschael saemgesteld.
Maer gy, o dieven, gy, o wolven, wilt myn veld,
Myn kleene schaepskoei niet berooven, niet verslinden:
Er is by grooter kudde een grooter buit te vinden.
Ik achte niet den schat, dit 't nyvrig voorgeslacht
Door vele jaren zweets te samen heeft gebragt:
| |
| |
't Is my genoeg, dat ik een luttel lands bezitte,
Dat my een strooijen dak beschutt' voor koude en hitte,
En dat myn legersteê, zoo menigmael 't my lust,
Myn moede leden stove in ongestoorde rust.
Hoe zoet is 't, als een storm aen 't buldren is van buiten,
Zyn meisjen ongestoord aen 't kloppend hart te sluiten,
Of als een regenbui ter neêrstort, op 't geruisch
Van 't plassend nat met haer, in 't herbergzame huis,
Te sluimren! Dat 's myn wensch, myn zaligste genoegen.
De schraepzucht doe om goud haer vuige slaven zwoegen,
En draev' den rykdom na in ieder wereldoord,
Geen pracht, geen rykdom heeft myne oogen ooit bekoord.
Neen, de armen myner liefste en zal ik nooit ontvlugten,
Nooit zal ik Delia om myn vertrek doen zuchten.
Dat eerder al 't gesteente en slyk en aerde word',
Eer ze om my, ver van haer, den minsten traen ooit stort'.
'k Doe liever aen een beek, met haer alleen gezeten,
By koele lommering myn laetsten wensch haer weten.
Het voege Messala, dat hy den zegeprael
Te water en te lande op 't vyandsheir behael'
En bloedige trofeên aen zyn paleis zie hangen,
My houde een meisjen in haer liefdeboei gevangen,
My voege 't steeds ter wacht aen hare deur te zyn.
Wat geldt my andre lof, blyft Delia de myn'?
Men kan me straffeloos en laf en vadsig noemen,
Mag ik op haer bezit (volzalige!) altyd roemen.
O, dreef ik, Delia, eens onder uw geleî
Myne ossen naer het land, myn kudde naer de weî!
| |
| |
Daer wilde ik, in uw arm, by 't grazen myner schapen,
In koele schaduw stil de middaguer verslapen!
Wat is een praelbed, als den droeven langen nacht
In slaeplooze eenzaemheid daerop moet doorgebragt?
Wat kan ons 't zachte dons, 't geruisch der waetren helpen,
Wanneer de liefde alleen zoude onze tranen stelpen?
Hy ware uit stael gewrocht, onwaerdig 't licht der zon,
Die u verlaten zoude en u bezitten kon,
Die liever in den kryge een ydlen buit zou halen.
Ciliciën gewaeg' van al zyn zegepralen,
Hy plante d'adelaer op overwonnen kust
En moge, in 't goud gekleed, op 't heerlykst uitgerust,
Met lauwren overlaên, het moedigst peerd beryden,
Ik zal hem, Delia, die glorie niet benyden:
Ik blyve altyd by u; ja, in myn veegen stond
Druk ik myn jongst vaerwel op uw ontroerden mond;
'k Reik van het leger u myn hand toe, schier bezweken,
En myn verduistrend oog blyft u van liefde spreken.
Dan leg ik traeg myn hoofd nog eenmael in uw arm,
En... Maer my dunkt, ik hoor alreeds uw rouwgekerm;
Ik zie u, sidderend, de hand ten lyke strekken,
En bittre tranen van uw bleeke wangen lekken.
Ja, weenen zult ge: want gy hebt een teeder hart.
Een rei van minnenden zal, deelende in uw smart,
Myn lykbaer, bukkend, stom, ter uitvaertplaetse brengen,
En eer ze die verlaet een vriendentraen my plengen.
Stoor dan myne assche niet, o Delia; neen, spaer
Uw liefdryk aengezicht en weeldriggolvend hair.
| |
| |
Laet ons het zoet der liefde, als 't nog vergund is, smaken:
De snelle Dood zal onverwacht die vreugden staken.
Haest treft ons de Ouderdom met zyner koude hand,
En bluscht den heden nog zoo gul ontstoken brand.
Het minnekoozen past aen geen vergrysde hairen.
U, Venus, wyde ik thans myn prille lentejaren:
't Is nu de blyde tyd. Ja, 'k volg de vaen der Min;
't Is in haer leger, dat ik vecht en overwin.
Daer ben ik stout soldaet.... Van hier, gy krygsbannieren!
Verschaft aen andren vry en buit en lauwerieren,
Volrustig levend op myn aengewonnen goed,
Vergete ik oorlogsroem, verachte ik overvloed.
|
|
Auteursrechtvrij