Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken

[p. 101]

Aen Delia.

Neen, dierbre Delia! geen meisjen kan op aerde,
Schoon niemand haer in lief- en schoonheid evenaerde,
Den band verbreken die ons eeuwig samenbindt.
Gy, gy alleen bekoort me, alleen van my bemind.
Sints ik aen uw bezit geheel myn leven wyde,
Het zoet der liefde smaek, de smert der liefde lyde,
Vinde ik geen meisjen meer, zoo lief, zoo schoon als gy.
O, waert ge ook, Delia, alleen maer schoon voor my!
Mogt steeds uw lief gelaet eens anders oog mishagen!
Hoe vreedzaem sleet ik dan in uwen arm myn dagen!

Ontvlugt dit Rome, dat me uw teedre min benydt!
't Is als zy eenzaem is, dat liefde 't minste lydt.

[p. 102]

 

Hoe geerne wilde ik niet, in afgelegen streken,

 

Met u, dit wuft gemeen en aller zorg ontweken,

 

Een woud bewoonen, daer geen enkle menschenvoet

 

Het gras ooit had gedrukt! Daer zoude uw tael zoo zoet,

 

Uw blik zoo blyde my in mynen rampe troosten;

 

Daer zoude ik uit verdriet nog liefdevreugden oogsten.

 

Een kus ontrukte my aen onverdraegbre pyn;

 

Des nachts zoudt gy myn licht, in 't woud myn wereld zyn.

 

De hemel mogt my dan een ander meisjen zenden,

 

De hemel zond vergeefs: ik zou myn eed niet schenden.

 

Ik zweer 't by haer, die uwe ontzagbre godheid is,

 

De groote Juno strekk' my tot getuigenis:

 

Ik zou, indien Jupyn my liet d'Olymp besteigeren,

 

Ook Venus minnegunst om uw bezitting weigeren.