Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken

[p. 103]

Aen Neëra.

Die 't eerst een minnaer uit zyns meisjens bevende armen
Heeft kunnen rukken, had gevoelen, noch erbarmen;
Die van zyn minnares ooit zonder boezemleed
Kon scheiden, was, voorwaer, niet minder hard en wreed.
Ik ben zoo niet: ik kan myn droeven geest niet temmen;
De weedom breekt my 't hart en blyft het lang beklemmen.
En eventwel ik schaem me zulker zwakheid niet,
'k Beken voor iedereen myn duldeloos verdriet,
Neëra. Doch zoohaest uw wreedheid me eens doet sneven,
Zoohaest myn bleeke schim dit lichaem heeft begeven,
Zoohaest myn wit gebeente op de uitgeblakerde asch
Eerst ligt, kom en betreur me en denk dan wie ik was.

[p. 104]

 

Zweef, met ontvlochten haire, om myne houtmyt henen.

 

Uw lieve moeder zal naest u myn lot beweenen:

 

Zy is een teedren zoon, gy zyt een minnaer kwyt.

 

Roept dan myn schimme daer ze nog by u verbeidt:

 

Laet dan uw handen in 't gewyde water wasschen,

 

En zamel myn gebeente, al zuchtend, op uit de asschen.

 

Zoo worde 't overschot in doodsgewaed geknoopt,

 

Met ouden wyn beplengd, in zuivre melk gedoopt

 

En in het graf gelegd... Daer zult ge my betreuren,

 

Myn zerk besproeijen met de kostelykste geuren,

 

Die 't ryk Assyriën of de Arabier ons schenkt,

 

Terwyl ge aen myner trouwe en uwer ontrouw denkt.

 

De wereld zal myn lot vele eeuwen nog na dezen

 

En de oorzaek myner dood in deze woorden lezen:

 

‘De teedre Ligdamus rust in dit sombre graf:

 

Neëra's ontrouw was 't, die hem den doodsteek gaf.’