1
‘Klear?’
Us heit skoot hinne en wer, faget him flechtich troch it hier en wiist nei de kassetterecorder:
‘In wûnderlik ding. Foar tsjerke hiene wy sa'n grut model, yn in koffer. Ik naam him as âlderling fan tsjinst altyd mei, nei de preek, foar âlde frou Bangma. En dan hie dy diaken, hoe hjit er ek wer, dy boekhâlder, Boanstra, altyd syn fêste sechje, dat it net bendrecorder wie, mar... wat oars.’
‘Taperecorder?’
‘Ja, krekt, dat sei er. Teep. It wie it iennichste dêr't er my op ferbetterje koe, dus ik ha it mar net feroare.’ In amerij ûntspant in glimke syn gesicht.
As dit in fideo-opname wêze soe, waard in nijsgjirrich byld fêstlein. Boppe de holle hat er in houten buordsje hingjen mei in bibeltekst yn Goatyske letters:
Die den Heere zoeken hebben geen gebrek aan eenig goed. Ps. 34:11.
Dy wurden ha altyd har plak hân earne oan it lewant sûnder dat ik der oait nei taald ha. No makket it, as in tekstballon boppe syn holle, fan ús heit in stripfiguer.
Mar dit wurdt in lûdopname, der ûntstiet gjin byldferhaal. Inkeld syn stim bliuwt bewarre. Wat er fan dit stuit ôf seit, giet net ferlern. Hy hat it noch yn 'e rekken. Rjochtop sit er, de holle skeef nei foaren, yn 'e rjochting fan it apparaat, dêr't ik him it mikrofoanroasterke op oanwiisd ha troch syn wiisfinger derop te setten, dat er it fiele koe, as in brailleteken.
Hy set út ein. Skynber foar it faderlân wei noch. In trompettist dy't syn ynstrumint waarm blaast en in pear loopkes oefenet.
‘Ris sjen... wêr sil ik ris... hoe wie it ek al wer... wy hiene fansels... afijn.’ Hy kielskrabet. ‘Praat ik lûd genôch?’
Auteursrechtelijk beschermd