Steande op in stoel seach ik ta hoe't er dwaande wie mei in ûleboerd. Ik fûn it nuver dat in ûleboerd bestie út twa swannen mei linich bûge halzen oan wjerskanten fan in hege pyk.
‘Swannen binne dochs gjin ûlen?’
‘Dit boerd heart op 'e naald fan 'e skuorre. Derûnder sit in rûn gat, dêr't ûlen troch kinne. It is dus in soarte fan earepoarte foar de ûle, de fûgel fan de wiisheid.’
Hy toande my hoe't in wetterpas, in drevel, in sjitlead, in púmstien en in winkelheak wurken, wêrom't syn mjitlatte in tomstôk hjitte, en nei't er my it ferskil tusken de lint- en de sirkelseachmasine sjen litten hie, lei er my ienfâldichwei it ûnderskied út tusken in hân- in skrob-, in kap- en in spanseage. Roppich friet it stielen blêd him troch it hout. Ik joech heech op fan syn sterke earm, mar hy skodholle:
‘It is de slach. Moatst altyd de seage it wurk dwaan litte.’
Der wiene wol tsien soarten beitels, hy die de wurking foar. De stekbeitel, de guts, de buryn, de sjit- en de kantbeitel. Syn arkkiste siet fol prachtige nammen. Skowend mei de tomstôk tekene er hokjes op in lange balke. It potlead wie plat, de punt ek. Doe naam er in stekbeitel en in houten hammer.
‘No hak ik de nêsten yn 'e beam.’
Fernuvere seach ik op.
‘Nêsten? Yn 'e beam? Makket heit in grapke?’
‘Nee, ik meitsje in draaitrep.’
Gatten foar de triemen hjitten nêsten, de opsteande balke in beam. De trep hie folle mear te betsjutten as in stikmannich triemen om boppe te kommen. Hy makke him net allinne fan hout. Hy makke him fan wurden. In triem dy't in bytsje skeef siet, neamde er skeluw. Mar syn taal liet him net troch my brûke. By it knikkerjen op it skoalleskil, de oare deis, neamde ik in tegel skeluw. Koest daliks hearre dat it wurd dêr neat betsjutte.
‘Do bist sels skeel, dy tegel is blyn!’ rôp Douwe Snot.
De wurden hearden by ús heit, by de wurkpleats. Koest se net meinimme. It wiene hiele oare as dy fan pake.
Auteursrechtelijk beschermd