21
Taastend riert er yn syn lije molketee. In healjier lyn soe er no optein west ha, oer professor Skilder begûn wêze, de frijmakking, en dat er ‘meigean’ moatten hie, krekt as syn broer Ulder. Hy soe de útgongspunten fan de ‘Verontrusten’ útsprutsen ha, tsjin de nije teology, en op in stuit oergien wêze op in bibelsitaat yn it Hollânsk: satan dy't omstrúnt als een briesende leeuw, zoekende wie hij kan verslinden, de tekens fan 'e tiid, de sekularisaasje, de jeugd dy't de wiere wiisheid sa't de kategismus dy leart ûntholden wurdt. Hy soe de fûst opstutsen ha, en in skerpe finger nei my rjochte:
‘En do jonge, wolsto diel ha oan de bruilofi van het lam? Of bisto wend oan d' ijdle vreugd in 's bozen tent?’ Hâldsto dyn soan de enige waarachtige leer der zaligheid voor? Druisto him it evangeelje yn?’
Hy soe mei de apostel Paulus útroppen ha dat de teologen fan hjoed de dei it spoar bjuster binne en yn it tsjuster omtaaste, as bloarren dy't gjin aan ha fan it rjochte wurd. Hy soe opspringe om it tsjerkebledsje ‘Feriene krêften’ te pakken en wat foar te lêzen út de wyklikse meditaasje, dêr't sûnder mis út blike soe hoe min de Trije formulieren fan Ienichheid mist wurde koene.
Hy soe de hannen nei de himel opstutsen ha by de útrop dat de wurdbetsjinning yn 'e grutte tsjerke troch de tanimmende frijsinnichheid ferwurden wie ta ien grutte poppekastfertoaning. Hy soe ôfrûne ha mei in bibeltekst: en alle gemeenten zullen zien dat
Auteursrechtelijk beschermd