It ferset

31

De lêste notysje betsjut it earste hierskuorke yn de boarch fan syn tankberens. Yn syn ferslach hat er de prognoaze dy't doedestiids oansein wie, ferswijd. De ynternist hie ús op it hert bûn him gjin falske hoop te jaan.

Ik ha it mei him hân oer it kommende ôfskie, it oanfurdigjen, it ôfrûnjen. Ik fielde tegearre mei him myn eigen beheining. Wy fregen ús of wat tsien, tweintich jier eins útmeitsje. Wy seagen werom op syn libbensjierren. Hy lies út psalm 90:

De dagen onzer jaren, daarin zijn zeventigjaren, en indien wij sterk zijn, tachtig jaren; wat daarin onze trots was, is moeite en leed, want het gaat snel voorbij en wij vliegen daarheen.

Hy knikte. Hy wie klear om te gean.

En doe wie dêr samar dy sjirurch yn Grins. Gods hân.

♦

Yn Den Helder praten de minsken Hollânsk. De taal fan de bibel en de skoalle. Ik koe it lêze, ferstean, skriuwe sels. Mar myn praten bleau ferklankjen. Ik koe my tante Wil goed yntinke. Ik sei neat, ik formulearre. Doe't ik de ijskoman dy't de dyk del ried, hieltyd mar roppend: ‘I-tal-jáánzijs, I-tal-jáánzijs!’ oanhold mei de fraach: ‘Mag ik een ijsje van een dubbeltje alstublieft?’, hie ik dy wurden al tsien kear foar mysels herhelle en se betsjutten neat rnear. Ik ferwachte dat de man my ütlaitsje soe, of gewoan trochride. As ik wat sei, hie ik it gefoel dat ik op stelten rûn. Knoffelige stappen, in eintsje boppe de grûn. De wurden sieten ek net lekker om har betsjutting hinne, se stiene derneist of wiene der skeef op plakt. Ik ûnderfûn it Hollânsk as in frjemd pakhûs. ‘Logeren’ wie

[p. 142]

bygelyks sa'n ferrifeljend wurd. Utfanhûzje sei teminsten wêr't it om gong. Logeren sei neat. En sa befêstige it datst yn in ûnbekende omjouwing wiest.

Wy gongen altyd by de haven lâns nei Lands End, de wei dy't dearûn op 'e pier, in útstutsen finger yn 'e see. Grutte kobben mei giele heaksnaffels dreauwen skreauwend yn 'e loft, stipe troch de wyn as draken. It wetter batste op it bazalt. Hjir hâldt alles op, tocht ik dan. Hjir nimt de see it oer. Dochs koest meastentiids yn de fierte, oer it Marsdiep, rûch útgomme, Texel lizzen sjen.

Ik fûn ús heit in tryste yndruk meitsjen oan 'e see. Hy wie dúdlik lytser as thús en stie oer de weagen te stoarjen as hie er krekt ien útswaaid dy't er nea wersjen soe.

♦

Doe't ik dêr foar him oer siet, nei't him de dea oansein wie, hie ik it gefoel dat ik dêr stie, op Lands End. Mei mem koe er it net oer de ein ha. Hy wie oan syn folsleine gelyk ferplichte om him op te stellen as Moazes oan de Skelfsee. Hy hie syn rol as leauwensheld te ferfoljen. En deagean, hoe leauwich ek, liende him net foar sa'n heldedie. Hy lei him der dus ek net by del. En wrachtich, it wûnder barde. Op in hier nei hat er no sels al de fyftjin jierren fol makke dy't Hizkia tametten krige as beleanning foar it gebed, dêr't de rjochtskepen foarst him mei berôp op syn ‘volkomen toegewijd hart’. It folsleine gelyk fan ús heit kaam dêr dochs frij aardich yn 'e buert.

De liturgy foar syn útfearttsjinst hat er nammers yn dy tiid wol fêstlein, sûnder help fan oaren. Alles útskreaun: teksten, belidenis, psalmen en gesangen. Us mem fûn de oantekeningen in healjier letter en wie dagen fan it stik.