It ferset

5

De oare deis, tiisdei, skillet tante Elske my op skoalle. Us heit is wer fallen. De thússoarchhelp trof him om acht oere moarns yn ûnmacht oan op 'e grûn tusken kantele meubelstikken. Hoe lang't er dêr lein hie, wist er net. Nei alle gedachten in moai part fan 'e nacht. It alarmapparaat stie op oardel meter ôfstân, krekt bûten berik.

‘Hy is benaud, hat pine yn 'e rêch en praat muoisum. Wy kinne dat fersoargingshûs foarearst wol ferjitte. It wurdt in sikehûsopname ast it my fregest. Van Toren hat al west. Neffens him is it “algehele uitputting”. Hy nimt kontakt op mei Bethesda.’

[p. 155]

Bethesda. Dêr is dy namme alwer. Noch ear't er der sels tsjin 'e húsdokter oer begjinne koe, komt it ferpleechhûs om 'e hoeke. En net om in wike as wat op te dijen, en der dan fia de sydútgong tuskenút te piken, bin ik bang.

Hoe âlder tante Elske wurdt, hoe mear 't se op ús mem liket. Sûnt har dea komt se alle dagen by ús heit troch de doar. Se sil him net oan ien tried wei befêstigje, lykas ús mem die. Se hat in bytsje meilijen mei syn folslein gelyk.

Krekt dat se op ús mem liket, bringt him yn problemen. ‘Ik bin net sa Els-eftich,’ sei er lêsten. Se ferrifelet him. Misliedend echt is ûndraachlik falsk. Hy kin har net bespylje. Sy dielt syn ferline net. Mar sûnder har kin er ek net.

Withoefaak hat er besocht har syn wierheid oan te praten. Miskien is it har ferline as telefoniste dat it har mooglik makket om syn redenearring hieltyd te dwersbongeljen troch in grapke of allinne mar troch oan 'e skouders te lûken. Se fielt har net oansprutsen. Eins brûkt se noch altyd de spreuk: ‘Ik verbind u door.’ ‘Wy witte it wol, hen Homme?’ is in favorite reaksje fan tante Elske. Soms Knypeaget se dêr ek noch by.

Us heit falt der altyd stil fan. Hy hat troch dat sy him ken.