It ferset
(2004)–Harmen Wind–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 153]
| |
ivere foar de pleatslike evangelisaasje. En hoewol't de rispinge beskieden bleau, memorearre ús heit altyd mei in kromke ûnwennigens har ienriedige hùsbesiken. ‘De dagen fan dûmny De Vraay’ stiene yn it teken fan het openbaar worden der zonen Gods, alteast twa fan harren. ♦ Dûmny de Vraay kaam, no't er mei emeritaat wie, in wykein by ús útfanhûs. Us mem hie war dien op it miel. Wy ieten knyn. Of nee, wy ieten de knyn, ús knyn, Gabe. Ik hoegde dy middeis neat. Dûmny de Vraay siet breedút te buffeljen. Hy hie in efterpoat yn 'e hân om dy óf te gnauwen. ‘Wij zijn entre nous, nietwaar broeder Wisch?’ ‘Sa is it mar krekt,’ gnúfde ús heit. ‘It docht ús goed dat it jo smakket, dûmny,’ blierke ús mem. ‘Noch in skepke appelsmots fan eigen beam?’
Dy middei moast de predikant noch in pear oare âld-gemeenteleden opsykje. By it jûnsmiel ieten heit en mem it oerskot fan Gabe. Om in oere of sân stapte de bedage wurdbetsjinner wer yn 'e hûs. Doet ús mem frege oft er al iten hie, glied syn tonge oer de boppelippe: ‘Nou, zuster Wisch, het is dat u het nu zo vraagt... is er nog iets van het konijn?’ Us mem bûgde beskamme de holle. Gabe wie werombrocht ta in protsje toarre deadsbonken. Mar dy fraach fan de hoeder en learaar waard in ûnútwisber oerbliuwsel fan de besite. Brûkber yn allerhande sitewaasjes, libbenslang. As in petear fan it ûnderwerp ôfdoarme, as in ôfspraak fergetten waard, as in reiske yn it wetter foel, as ien him mei in ferlechje earne ôf besocht te meitsjen, by kreauwerij en ûnbegryp - dy fraach wie it antwurd: Is er nog iets van het konijn? En foar my hie it ek wat mei it leauwe te krijen. ♦ | |
[pagina 154]
| |
Yn de tún raast in kjelle krie. Yn sliepflechten fan hûnderten ferskuorre se de himel en strike alle jûnen skreauwend del yn de beamkrunen efterhûs. Moarnier, acht oere sekuer, sil it leger him lûdroftich klearmeitsje foar de reis nei Duiven, de dwinger. Ik moat moarn wer lesjaan: de taalûntjouwing fan beukers. Foar takomstige basisskoalleleararen. Bern leare yn te stimmen. It proses begeliede dêr't de betsjutting fan dingen yn ferfongen wurdt troch de betsjutting fan wurden. It spul fan hjitte en neame. Untdekke wat eat is troch der taal fan te meitsjen, de nea opdroegjende boarne fan ynsjoch en misferstân. Ik kin út ûnderlining prate.
De ieuwenâlde toer fan de Martinitsjerke slacht twaris. Ik lis noch in skoft yn it tsjuster te stoarjen, het onmetelijke heelal. In bernetins komt op: ik tink oan in stientsje op Mars, dat dêr leit, op syn plak, no. Hoe fier fuort? Twahûndert miljoen kilometer? En dan de meters, de sintimeters, en op it lêst de milimeters noch. No bin ik der. Hjir leit it: oan te reitsjen, griis, mei in hurde râne. It ropt om myn oandacht. It wachtet op myn hân. It is tichterby as myn horloazje op it nachtkastke. Neist my kroant Ina yn 'e sliep. |
|