It ferset

3

Yn in ynlieding, bewarre yn in skrift mei in marmere omkaft, fol rjochtlinich skriuwen fan in sierlike ienfâld - syn gelyk hold syn hân fêst - mei de titel Kerstviering en heilshistorie, hat er as jeugdich âlderling begjin jierren fyftich noch syn ynstruksjes jûn: Nu gaan wij in de komende dagen kerstfeest vieren. Maar we moeten bedenken hoe we dat doen, want feestvieren is altijd moeilijk. We weten dat uit de praktijk. Vooral ook een Christelijk feest, hetgeen het kerstfeest toch bij uitnemendheid is, moet niet gevierd worden in een roes, waarbij de kerstkransen en taarten de boventoon voeren. Want dan lopen we gevaar wereldgelijkvormig te worden. De wereld viert ook kerst, maar zonder de betekenis daarvan te verstaan. En zij wil het ook niet verstaan. Zij droomt van vrede op aarde en bezingt dit in een lief klein kindje en herders met hun schaapjes. Totdat ze eens tot haar vreselijke ontnuchtering zal bemerken dat het evangelie niet maar een aardig verhaaltje was, maar dat het bij de geboorte van dat kindje ging om de strijd tussen Christus en Satan.

Het gaat om het heilsplan Gods, dat de hele wereld omvat, van Genesis tot Openbaringen, het gaat om de voltooiing van de geschiedenis, het gaat om het gebed: ‘Maranatha, Kom Here Jezus, ja kom haastiglijk om te oordelen, de levenden en de doden.’

♦

In krystbeam, fernijde er, kaam der by ús net yn. Dy symbolisearre it heidenske sinnewendefeest. Koest foar itselde jild in ôfgodsbyld yn 'e hûs sette.

[p. 152]

Us mem slûke it Ljocht fan de wrâld mei hulsttûken oan it lewant en kearskes yn heale ierpels, mei read papier deromhinne nei de keamer. In ‘kryststikje’ koe der krekt mei troch. Oant de oanklaaiïng op in stimmige jûn yn de brân rekke en it fromme getwinkel ferskaaide yn in lôgjend fjoer dat ek de woarteldoek dêrefter roppich opfriet.

Us heit dwêste manmoedich mei wat foarhannen wie, it perske en de goudfiskekom, wat wer eigen skea opsmiet. Ik krieme om de springende oranje pjutten op 'e kokosmatte en besocht se te rêden yn it waskblik.

It grutste ûnheil lei yn de sliepeleaze nachten fan ús mem, wiken oanien.

In jier nei it brantsje stie der in behindich krystbeamke mei in string lampkes dertrochhinne flochten en noch in jier letter hong ús mem der in pear ballen en wat tûfen ingelhier yn. Allinne de ingels sels soene it nea oprêde.

♦

Dochs seagen Ina en ik der noch fan op, doe't wy ús heit in jier of fiif lyn, yn it sikehûs op 't Hearrenfean, dêr't er opnommen wie yn ferbân mei syn twadde prostaatoperaasje, oantroffen yn 'e hal, dwaande om, tegearre mei in suster, op in keukentrep in almeugende spjir dy't de rokige stilte en ûnoantaastberens fan It Oranjewâld noch útwazeme, op te tugen mei glânzjende toeters en skitterjende bellen. Hy bliek himsels as ekspert oanmelden te hawwen en ferfolle syn taak, nettsjinsteande syn wiffe hân, yn foechsume steatlikens.