Us mem slûke it Ljocht fan de wrâld mei hulsttûken oan it lewant en kearskes yn heale ierpels, mei read papier deromhinne nei de keamer. In ‘kryststikje’ koe der krekt mei troch. Oant de oanklaaiïng op in stimmige jûn yn de brân rekke en it fromme getwinkel ferskaaide yn in lôgjend fjoer dat ek de woarteldoek dêrefter roppich opfriet.
Us heit dwêste manmoedich mei wat foarhannen wie, it perske en de goudfiskekom, wat wer eigen skea opsmiet. Ik krieme om de springende oranje pjutten op 'e kokosmatte en besocht se te rêden yn it waskblik.
It grutste ûnheil lei yn de sliepeleaze nachten fan ús mem, wiken oanien.
In jier nei it brantsje stie der in behindich krystbeamke mei in string lampkes dertrochhinne flochten en noch in jier letter hong ús mem der in pear ballen en wat tûfen ingelhier yn. Allinne de ingels sels soene it nea oprêde.
♦
Dochs seagen Ina en ik der noch fan op, doe't wy ús heit in jier of fiif lyn, yn it sikehûs op 't Hearrenfean, dêr't er opnommen wie yn ferbân mei syn twadde prostaatoperaasje, oantroffen yn 'e hal, dwaande om, tegearre mei in suster, op in keukentrep in almeugende spjir dy't de rokige stilte en ûnoantaastberens fan It Oranjewâld noch útwazeme, op te tugen mei glânzjende toeters en skitterjende bellen. Hy bliek himsels as ekspert oanmelden te hawwen en ferfolle syn taak, nettsjinsteande syn wiffe hân, yn foechsume steatlikens.