It ferset

2

Doe't ik krekt tsien wurden wie, flak foar nijjier, rôp er my by him yn it lytse foarkeammerke. Op 'e tafel leine twa steapels bledsjes dy't ik wol koe as De goede tijding en De Elisabethbode. Ik rûkte se ek.

Hy seach my earnstich oan.

‘Hessel, wy binn' ryk seinige. Wy kenne ús iennichste treast en meie libje út 'e tankberens. Mar in hiel soad minsken sjogge it ljocht noch net, dy doarmje noch yn it tsjuster om. Dêrom hat de Heare Jezus ús de kolossale sindingsopdracht jûn.’ Hy knikte my ta. Ik die wat my te dwaan stie:

Gaat dan heen, maakt alle volken tot mijn discipelen en doopt hen in de naam des Vaders en des Zoons en des Heiligen Geestes en leert hen onderhouden al wat ik u bevolen heb te doen.

‘Sa is it. Bevolen. En no hoege wy net nei de úteinen fan de ierde, lykas de apostels doe en de sindelingen no. De wrâld is ek yn ús eigen doarp. Wy moatte it blide boadskip ferkundigje, evangelisearje, dat nimmen dy't no it hert ferhurdet aanst, as er foar de rjochterstoel stiet, sizze kin dat er it net witten hat.’

Het openbaar worden der zonen Gods. Dêr gong it om, dat hie ik

[p. 149]

wol troch. Ik mocht my it evangeelje net skamje, Paulus hie it sels sein. Gjin tinken oan dat ik hjir foarwei kaam. De skepping wachte mei reikhalzend verlangen op my.

Hy line op 'e tafel en naam fan elke steapel in eksimplaar.

‘Ik ha in wykje foar dy: Skoallestrjitte, Suvelbuert en Braksdyk. Sânenfjirtich adressen, dêr't njoggen in abonnemint fan ha op ien fan 'e blêden of op beide. Dy njoggen gesinnen, dat binn' gjin bûtensteanders, want se binn' herfoarme of grifformeard. It giet benammen om bûtentsjerkliken, lju dy't poer fan 'e weareld binne. No hoege dy har net te abonnearjen, want de tsjerke betellet it abonnemintsjild. Ik ha wol, ta bestriding fan... wachtsje even, wêr ha ik it...’

Hy rûn nei it dressoir, pakte in Buismanbuske en liet de úthakte skreef yn it lid sjen dêr't wol in ryksdaalder trochhinne koe. ‘Fregest gewoan in frijwillige bijdrage, begrepen? Frijwillich, it hoecht net.’ Ik naam it buske yn 'e hân. It lid gong er maklik ôf. Frijwillich rûkte nei kofjestroop.

Doe lei er my út dat de ‘weareldsken’ út trije soarten bestienen: de heilbegearigen, de ûnferskilligen en de fijannigen. De heilbegearigen stiene foar de drompel, dy wiene noch mar in lyts triuwke nedich. De ûnferskilligen koene har eigen ellinde net, dy tochten dat it libben in pleziertochtsje wie en yntiid swalken se helpleas om sûnder it roer fan 'e wet en it kompas fan it evangeelje. De fijannigen wiene proaien yn 'e kloeren fan satan, dy't har brûkte as vossen die de wijngaard bederven. Soms waarden se mei krêft bekeard, wekker skodde troch Gods genede. En dat koe gebeure troch sa'n simpel middel as De goede tijding.

Ik telde myn seisenfjirtich nûmers fan beide steapels út en sette ôf.

Al nei in pear kear die bliken wat syn yndieling yn 'e praktyk betsjutte.

De heilbegearigen wisten hoe't ik hiet. It gong om heechút fjouwer adressen. Har nijsgjirrigens hie as regel mei ien fan 'e beide

[p. 150]

blêden te krijen. Faak folgen se it feuilleton oer immen dy't yn 'e nederklits rekke en troch gebed rêden waard.

De ûnferskilligen diene de doar in hânbreed iepen en namen in drukwurkje oan sûnder in kik te jaan of der in blik op te slaan. Ut en troch fandele ien in pear sinten út 'e knip foar it buske. Wylst ik it tûnpaadsje ôfrûn, lei it al by de âldpapierbrot yn it klompehok. De fijannigen seagen my as de boadskipper fan leagen en bedroch. Se lieten de doar meastentiids ta of rôpen: ‘Wat moat dat? Soademiterje op mei dy fine rotsoai.’ Ien fan harren, Eabele Skroar, by wat ik it nochris weage, waard echt dûm: ‘Wat ha ik dy no godferdomme sein, bûke. Myn hiem ôf mei dy poppestront en oanmeitsje of ik wâdzje dy derôf!’ De iepenbiere jonge fan 'e kloaten kaam my yn it sin. Hoe graach ik ek ris in krêftige bekearing meimeitsje woe, ik rûn tenei hastich it stekje fan Eabele Skroar foarby.

‘Moatst dy net fuortdalik ôfjaan,’ sei ús heit. ‘Net sa halje-trawalje, dat docht stikem oan. Meitsje gewoan in praatsje, it hoecht net direkt oer it leauwe te gean.’

Net direkt nee. Ik wist hoe't er dêroer tocht: Als de bazuin geen helder geluid geeft, wie zal zich tot de strijd begeven? In praatsje? Hoe makkest dat? Ik fertelde him oer Eabele Skroar. Hy wreau him by de noas lâns.

‘Ja, dy Eabele... mar tink derom, vele eersten zullen de laatsten zijn, en vele laatsten de eersten. Wat bij mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God. Ik hold my katoen en tocht: dan is Eabele in putsje foar Him.

It doek foel, doe't ik trettjin wie en foar de tredde of fjirde kear yn it sok fan in kloftsje Jehovatsjûgen telâne kaam, dy't mei har Wachttoren ûnder myn dowen skeaten. As wie it noch net moai genôch, naam dyselde deis de hiemhûn fan boer Haaisma, dy't my faaks foar in Jehova oanseach, my yn de skjirre. Ik hie in gat yn 'e knibbel en dus ek yn 'e broek. Het bloed der martelaren is het zaad der kerk, hie ik ûntholden út de skiednislessen fan master Geluk, mar yn dy jierren hie him yn myn wyk gjin mins bekeard. Wol hie

[p. 151]

myn eigen godsfertrouwen in reis krigen. Us heit liet noch in pear kear efter út 'e kiel syn gesach jilde, mar doe't ik it obsternaat yn 'e kant sette, naam er myn taak oer, ûnder it motto: niet om mijn eigen belang te zoeken, maar dat van zeer velen, opdat zij behouden worden. It boadskip wie my dúdlik en ik gunde him syn gelyk.