It ferset

15

Ear't se ôflein wie, sieten wy noch mei him oan har bêd. Us mem as foetus. Hiel behindich, as stie se op 'e sprong om op 'e nij te begjinnen. In ingeltsje, kaam yn my op. Hy, ús heit, rekke har net oan, hold ôfstân, siet steilrjochtop oer har hinne te digerjen. In snok pipe djip yn syn kiel.

9 maart. Moeder vanmorgen half 5 overleden. Hessel was er bij. Ze is heel rustig heengegaan. Zij is verlost van zorgen, in Jezus ontslapen.

[p. 172]

Wat komen wij haar te missen. Ds. De Vree was al om half acht bij mij en later weer in het ziekenhuis. De begrafenis moet worden voorbereid. Femke is in de slaapkamer. Ik slaap vannacht boven.

13 Mooie rouwdienst ds. De Vree. Romeinen 8 en Zondag 1. Bijna 120 mensen in de kerk. De vastheid van het geloof. Moeder is in de hemel, maar hier is veel verdriet.

Hy besocht de tried wer op te pakken, begûn oer syn tekoart oan nachtrêst, syn útstelde operaasje. De brosjuere mei de grêfstiennen skode er nei my troch, de teksten dy't dêrop moasten, naam hy foar syn ferantwurding.

3 april. Lyklama komt nog praten over de uitgezochte steen.

11. Beter weer. Tot dikke boom gelopen, tot Akkrum gefietst.

12. 's Middags boven slaapkamertje schoongemaakt.

13. Met grote slaapkamer begonnen. Daarna Vuurlandsweg omgefietst.

16. EO was prachtig. Niet naar kerk.

21. Tijnje omgefietst, wc en douche schoongemaakt.

22. Tot zwembad gelopen, 's avonds Akkrum omgefietst.

24. Prachtig weer. Tafeltje in elkaar gezet, stoeltjes weer buiten, 's middags goten van binnen en buiten schoongemaakt, tuintegeh geschrobd.

Mem har dea joech him dochs gâns minder oanlieding om fan syn leauwe te tsjûgjen as syn eigen mage-operaasje. It mocht dan ynoarder wêze mei har, mei him lei dat oars. Hy miste har, mar hy miste benammen, no't de befêstiging der net mear wie, syn gelyk. Almar rûleindiger socht er dat jier nei in útwei. Himmeljend en skrobjend, rinnend en fytsend, timmerjend en seagjend. Hy administrearre presiis it ûntteien fan 'e iiskast en it ûntluchtsjen fan 'e ferwaarming (resp. om de acht en tsien wike). Twa kear yn 'e wike stiet der: Tot dikke boom gelopen. Op in hjerstige dei krige er bûtenút in swypslach.

[p. 173]

‘Finaal lamslein. Dy skonk woe net mear mei. Sa'n spier kin by in ferkearde meneuvel samar skuorre, sizze se.’ Hy sleepte himsels noch in stikhinne yn 'e rjochting fan Boarn, doe pikte in boer him op. Dat maleur sette him ek wer wiken oanien efter de skoattel.

Dat jier lei er, as er net ûnderweis wie nei de dieldokters, rûchwei opteld, achthûndert kilometer ôf op 'e fyts. Mar altyd kaam er werom yn dat húske fan Martsje, dy keamer, sa smoarende fol fan mem har ôfwêzichheid. Ek yn dit boekje komt sy mei gjin wurd mear foar. Us heit syn manier om syn gemis te beskriuwen.

Ik doch it agindaatsje ticht. Hy moat besocht ha deryn te lêzen, foardat er syn lykwicht ferlear. Lang om let stie er der wer by stil, hie er himsels twongen om it nochris te ûndergean. Wurd foar wurd skoden de lêste wiken mei mem oer it skerm fan 'e episkoop. It ôfskie, har dea, hoe dizenich ek yn byld brocht troch syn min sicht, late him op 'e nij nei de machteleazens dy't er doedestiids ûnderfûn. De brutsen weareld, it kontrast tusken wat er leaude en wat him oerkaam.