It ferset
(2004)–Harmen Wind–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 180]
| |
de famyljekring. Hy gong op reis. Hy ferwiksele it tydlike mei it ivige. In útsûnderlik barren. Ik hie der net by west, doe't er weireizge. ‘Oant sjen by de Heare,’ hie er sein. Mar doe't ik de keamer yn kaam, lei er al ûnberikber fier fuort yn de kiste. De hûd glânze as wie er fan glês. Hy hie syn troupak oan. De feestlike sfear en it prachtige simmerwaar fleagen my oan. De begraffenisstaasje wie in fleurich selskip. Us mem liet gjin trien. ‘Moedig voorwaarts,’ sei se, ‘sjoch: de ingels binn' der al.’ Op it hôf stiene mannen yn wite klean te wachtsjen. Se tôgen mei ljedders om en hiene wite petsjes op. Ik seach ynienen dat it tsiismakkerspakken wiene en koe har hommels werom as arbeiders út it molkfabryk. De kiste waard delset, it lid fêstskroeve, en in man yn it swart mei in hege hoed op, klom derop. It wie pake net. Hy song it liet Zouden wij ook eenmaal komen waar de levensstroom ontspringt. Lûd en ûnsuver. It wie Johan de Heer, dy fan it tsjokke lieteboek dat op alle harmoaniums iepen op it buordsje stie. Hy krige applaus. De staasje foel útelkoar yn kloftsjes itende en drinkende minsken, wylst de tsiismakkers op har ljedders keunstkes diene. ‘Wy wurde ryk seinige!,’ rôp ús mem my laitsjend ta. ‘Mar yn wurklikheid is ús heit dea,’ tocht ik. Myn rie tenein ferburch ik my yn 'e strûken. |
|