It ferset

[p. 178]

19

In sucht. Hy leit nei my te sjen. It is tsien oere, en tsjuster. Hy seit wat, ûnfersteanber. Lûden makket er, yn 'e foarm fan wurden. Hy hoasset, pynlik. No ferstean ik him:

‘Ik moat op bêd.’

Ik lit him de earms om myn nekke slaan en lûk him omheech.

Syn skonken meitsje rinbewegings. Hy sei wer wat:

‘Pisje.’

Yn 'e baaikeamer klampt er him fêst oan 'e râne fan de waskbak. Ik stean efter him, de hannen om 'e mul, en meitsje syn broek los. Hy falt him om 'e ankels en ik lit him derút stappe. Hy lit my it trochweakke elastiken broekje dat de dweiltrochwiete pamper fêsthâldt, útstrûpe en ik fyn syn skronfelige spliterige kultsje. Yn 'e waskbak? Dat soe er sels nea dwaan. Mei ien hân gryp ik it urinaal en hâld it him tusken de skonken.

‘Toe mar.’

Minutenlang stean wy tsjin elkoar oan, sûnder it befrijende strieltsje.

‘Lit mar rinne, heit.’ Ik draai de kraan iepen en kin it sels hast net ophâlde. Foar him hat it gjin doel. Stuteljend yn myn earmen rikt er dernei en draait him nidich ticht.

‘Ik hoech net.’

Boesgroen en ûnderguod moatte út. Wat moat ik mei dat sydlings oan syn bûk hingjende pûdsje? It liket wol in nei bûten krûpt yngewantsje. Ik ha doedestiids it foarljochtingsfilmke mist en allinne ûntholden datst der rêstich mei fan 'e dûkplanke kinst. Ik pak in waskhantsje, mar hy ropt it my út 'e hannen.

‘Doch ik sels.’ Hy triuwt my fuort en falt hast wer.

Ik fiskje in nij elastiken broekje út 'e doaze neist it oanbrutsen pak maksi-frouljusferbân. Us heit pielt mei it waskhantsje om. Hy wol poedelje, tink.

[p. 179]

Doe't myn âlden ris by ús útfanhûzen, woe er in stop ha, foar it fonteintsje. Ik frege wêr't er dy foar brûke moast. Hy waard koart. ‘Blinder jonge, hoe kinst no poedelje sûnder stop?’

Hy lit de waskdoek yn 'e bak falle en wachtet oant ik it ûnderlichem wer beklaaid ha. Wy slepe ús as in deadlik ferwûne dier nei it bêd. Hy grimmet as ik him teplak kantelje.

It slokje tee om it aspiryntsje fuort te spielen hâldt er in ivichheid yn 'e mûle en dan ferslokt er him dochs noch. Fûleindich hymjend bliuwt er lizzen, op 'e tonge it ferkrommele tablet. Ik praat bemoedigjend op him yn. Dat er hjir goed leit, dat ik fannacht by him bliuw, dat er moarn opnommen wurdt op 'e revalidaasjeôfdieling fan Bethesda.

Laket er of lit er de tosken sjen? De hûd op 'e plasse fronselet op frjemde plakken, de mûle krollet as in seenettel. Dizeblau eaget er nei de keamerssouder. Kin ik him allinne litte? Ik helje it koperen tafelbeltsje fan it dressoir en set it op it nachtkastke njonken syn holle.

‘As der wat is, even belje.’ Ik doch it foar en sjoch hierskerp dy fiskboer passearjen, dêr by de Hearrenfeart, krekt foardat dat jonkje boppe wetter kaam.

‘Ik sliep trije meter boppe heit.’

Hy digeret noch altyd omheech, sjocht neat.

‘Goenacht.’ De foarholle fielt klam oan.

Ik wyn it skipperke op 'e útfanhûzerskeamer op, itselde dêr't er al in plak by ús oan it lewant foar útsocht hie. It slacht sonoar en tikket as in liere. Ferheftige nulhakken yn in einleaze marmergong. Ik sjoch mysels noch net yn sliep reitsjen. Om 'e oere sjoch ik even by him. It jachterige ritme fan syn sykheljen stelt my by de doar al gerêst.